دلنوشته ها - رحیم قمیشی

بمباران‌ها به پایان رسیدند جنگ‌ها را تمام کنیم! ✍️ رحیم قمیشی بمباران‌های ۱۲ روزه تمام شدند. شاید دو طرف انبارهای بمب‌شان تمام شده! ماه‌ها بعد انبارها دوباره پر می‌شوند و اگر جنگ‌ها تمام نشوند دوباره بمباران‌ها شروع می‌شوند! ریشه همه جنگ‌ها یک چیز است خردمندی کنار می‌رود و زور می‌خواهد حق را ثابت کند ما برای پایان جنگ‌ها نیاز به "خرد" داریم خرد در کشورداری خرد در روابط خارجی خرد در اقتصاد خرد در مردم‌داری خرد در صلح‌طلبی خرد در آینده‌نگری و پذیرش خردمندانه واقعیات! آنها که توان اداره یک نانوایی را ندارند بپذیرند کارشان نانوایی نیست آنها که نمی‌توانند یک روستا را اداره کنند نخواهند شهردار شوند آنها که معادلات پیچیده توسعه را نمی‌دانند واقعیت را قبول کنند بروند کنار و اجازه دهند کار را آنها بر عهده بگیرند که دانشش را دارند... در دنیای پیشرفته در عصر ارتباطات در زمانه انفجار اطلاعات نمی‌شود با داده‌های کهنه و قدیمی امید واهی داد به پیشرفت بمباران‌ها تمام شدند جنگ را تمام کنیم! خرد را حاکم کنیم با خودمان صلح کنیم توان ما چقدر است؟ همان باشیم! با منطقه صلح کنیم با دنیا صلح کنیم با مردم خود صلح کنیم زندان راه چاره نیست اعدام راه کار نیست لزومی ندارد تا ابد ما سر کار باشیم درختان پیر هم جای خود را به نهال‌های جوان می‌دهند قبل از آنکه تبر جنگل‌بان به جانشان بیفتد قبول کنیم تغییر جزء لاینفک خلقت است تغییر کنیم هر کس از خودش شروع کند آنها هم مجبورند تغییر کنند قطع بمباران‌ها فریب‌مان ندهد جنگ‌ها باید تمام شوند عمر ما ابدی نیست برای نسل‌های بعد چه یادگار می‌گذاریم! لطفاً آنها را که خواهان تغییر هستند دشمن نپندارید! آنها هم دلسوز وطن هستند شاید دلسوزتر از شما.... 😭😢 @ghomeishi3

فرصتی برای پایان جنگ مهم نیست این جمله از دهان چه کسی بیرون آمده باشد. این زیباترین جمله‌ای است که می‌شد این روزها شنید. اگر آمریکا راهش را از اسرائیل بخواهد جدا کند، ولو به ظاهر، هنر دیپلماسی ایران است که فرصت را از دست ندهد. داشتن رابطه معقول با آمریکا به نفع همه است. اسرائیل هدفش ویران کردن ایران است. فریب آنها را که می‌گویند با پایان جنگ و باقی ماندن نظام، خشونت و انتقام‌گیری افزایش خواهد یافت را نباید بخوریم. پایان جنگ فرصتی است برای ساختن ایران. در این ۱۲ روز همه فهمیدیم ایران یک صداست و یک تن، و همه آرامش و زندگی، و عزت و آبادی کشور را می‌خواهند. در این روزهای سخت فهمیدیم خط کشی‌های دروغین بین مردم و تفرقه‌ را باید کنار گذاشت. ایران برای همه وطن‌دوستان است. ایران برای همه ایرانیان است. صلح و پایان جنگ، مرگ ظالمان و جنگ‌طلبان را نوید خواهد داد. کابوس اسرائیل، صلح در منطقه است. به‌زودی می‌توانیم با بسیاری کشورهای اطراف هم پیمان شویم و سرمایه‌گذاری دفاعی‌مان را به نصف و کمتر تقلیل دهیم. بزودی می‌توانیم آزادی زندانیان سیاسی را شاهد باشیم. بزودی می‌توانیم جشن شروع دوباره را داشته باشیم. کشوری در صلح و صفا با حاکمیت آنچه اکثریت مردم می‌خواهند. امید که این فرصت را جنگ‌طلبان و نفوذی‌های اسراییل نسوزانند. رحیم قمیشی @ghomeishi3

دل‌ها که به هم می‌رسند ✍️ رحیم قمیشی آقای ذبیحی برای من، تنها یک پیرمرد میوه فروش بود. متوجه شده بودم خوش‌قلب و مهربان است. اما میوه‌ها که گران می‌شدند ناخواسته از چشم او می‌دیدم. مثل همه! چرا گیلاس شد ۲۴۰ هزار تومان! چرا زردآلو شد ۱۲۰ هزار؟ و او که بسیار کم‌صحبت بود، هیچ نمی‌گفت. شاید نمی‌دانست چه باید بگوید! او هیچکاره بود. کسانی پول ملی را بی‌ارزش می‌کردند، و او باید چوبش را می‌خورد. زخم زبان ما را می‌شنید. دیروز که رفتم میوه بگیرم، دو نفر جلویم بودند. ذبیحی تند و تند وزن می‌کرد، مردم معطل نشوند. اولی گفت کارت بانکی‌ام سپه است. همان بانکی که کارتهایش از کار افتاده‌اند. ذبیحی گفت: بفرما! با غرور می‌گفت بفرما. منظورش آن بود که فعلا نیازی به پرداخت نیست. حتی در دفترش یادداشت هم نکرد. نفر دوم هم به نظرم همان مشکل را داشت. باز گفت بفرمایید. زود نوبت من شد. گفتم آقای ذبیحی من‌هم کارت بانکی‌ام کار نمی‌کرد، کارت همسرم را آوردم. اصرار که نمی‌خواهد حساب کنی... من به زور حساب کردم، فقط خندید. ذبیحی برایم انسان شریفی بود، اما الان یک قهرمان شده بود. او بیشتر از آنکه به درآمدش، به خودش فکر کند، به فکر هموطنانش بود. می‌دانست در این شرایط همه گرفتارند... حسین می‌گفت نزدیک پل، یک نفر تابلویی نصب کرده‌، دست‌نوشته؛ "عزیزان میهمان، در خدمت شما هستیم، برای استراحت، برای غذا، برای حمام!" با اینکه اکثر میهمان‌های ناخوانده از تهران آمده و وضع‌شان خوب است، اما کسی از آنها پول نمی‌خواهد. رفتم نان بگیرم، خانمی پول نقد آورده بود، معلوم بود مسافر است، فروشنده نان که خانم بود، خواهش کرد مشتری پول نقد را بردارد، می‌گفت لازم‌تان می‌شود. اصرار که بعداً می‌توانید حساب کنید... چقدر محبت. با وجود همه نفرتی که از جنگ دارم، وقتی مردم را چنین به فکر هم می‌بینم، فقط لذت می‌برم. ما چه مردم خوبی داریم. آنها حق‌شان جنگ نیست. آنها بدون بمب اتم، بدون موشک و مهمات مخرب، می‌توانند دنیا را تحت تاثیر قرار بدهند. چرا برخی نمی‌فهمند! عشق و محبت، دشمن را هم از پا می‌اندازد. چرا برخی نمی‌فهمند! ما مردم ایران، به فرهنگ و صلح در دنیا شناخته می‌شویم. چرا برخی نمی‌فهمند! مردم خیلی می‌فهمند. حتی بسیار بیشتر از دولتمردان. و خیلی بیشتر از جنگ‌طلبان! @ghomeishi3

راه سوم، برای نجات ایران ✍️ رحیم قمیشی آمریکا در دهمین روز درگیری ایران و اسرائیل و در نخستین روز تابستان "رسماً" وارد جنگ با ایران شده و سه مرکز مهم و اصلی هسته‌ای ایران را با تمام توان بمباران و تخریب نموده، بلافاصله هم رئیس جمهور آمریکا توئیت کرد حالا وقت صلح است، به عبارت واضح‌تر "حالا وقت تسلیم ایران است"! این از موفقیت‌های اسرائیل بود که پای آمریکا را با وجود همه مخاطراتش برای آن کشور، به رویارویی نظامی مستقیم با ایران کشاند. قطعاً ضعف مفرط دیپلماسی ایران، خیانت روسیه و برخی تصمیم‌گیری‌های نابخردانه هم، نقش مهمی در این تحول داشته که اینک وقت پرداختن به آنها نیست. ظاهراً بیشتر از دو راه، پیش پای مقامات ایران وجود ندارد؛ هدف قرار دادن منافع آمریکا در منطقه و افزایش سطح درگیری دوم، مطابق انتظار آمریکا، پذیرش صلح یا تسلیم. یقیناً الان مشاورین جنگ‌طلب، در حال القای همان راه نخست به مقامات و تصمیم‌گیران نظام هستند و تلاش می‌کنند طوری جا بیندازند که راهی جز این نیست، ولو آنکه اطمینان داشته باشند هدف چهارم آمریکا ممکن است زدن مقامات بالای نظام و ایجاد هرج و مرگ در کشور باشد! اما راه سومی هم وجود دارد. چه پذیرش صلح و چه رویکرد جنگی (نه نمایشی) بدون همراهی "مردم" یک اشتباه بزرگ است. ما برای درگیری مستقیم با آمریکا، ماه‌ها و یا سال‌ها فرصت داریم. وقتش است به راه سوم فکر کنیم. اعلام کنیم با برقراری صلح موقت بزودی ما از مردم کشور رسماً نظرخواهی می‌کنیم. یا موافق جنگ با اسرائیل و آمریکا هستند یا مخالفند. اگر مخالفند معنی‌اش آنست که سیاست‌های چند ده ساله ما را قبول نداشته‌اند، ما زمینه همه‌پرسی‌های بعدی با نظارت نهادهای بین‌المللی را فراهم می‌کنیم. اگر موافق درگیری هستند، پس با اتکا به آن اکثریت مردم کشور، مجددا به فعالیت‌های هسته‌ای روی خواهیم آورد و هر کس مزاحم ما شود با مشت محکم مردم، دهانش را خُرد خواهیم کرد. آیا اگر اکثر مردم جنگ را نخواهند ما اجازه داریم جنگ را به آنها تحمیل کنیم؟ ولو آنکه نام شرافتمندانه و دفاعی را بر آن بنهیم. و اگر مردم موافق جنگ باشند، آیا اقلیتی صلح‌طلب حق دارند نظر خود را بر آن اکثریت تحمیل کنند؟ بمباران سحرگاه امروز از سوی آمریکا و ده روز بمباران‌های متقابل اسرائیل و ایران شرایط انفجار بمب اتمی در هیروشیما و ناکازاکی ژاپن را به‌وجود آورده است. ما ملزم نیستیم مانند ژاپن رفتار کنیم. اما فکر کردن به راه‌های سوم و چهارم استفاده از عقل و تدبیر و آینده‌نگری است. شرایط واقعا حساس است. هر تصمیم نابخردانه ای ممکن است کل ایران را به ویرانه تبدیل نموده و یا باعث شورش در کشور شود. باید با تدبیر برخورد نمود. بازگشت به مردم همان راه سومی است که امروز ضرورت دارد. از این فرصت استفاده کنیم و بگذاریم مردم تصمیم نهایی را بگیرند. اگر آنها راهی غیر از جنگ را برگزیدند سرخوردگی و شکست نیست. فقط نشانه‌ای است که مردم در کمال آزادی خواهان تحولاتی مهم در کشور هستند. و این عین آزادگی و عین خرد است. در آن صورت طرفداران جنگ با آمریکا حق برگزاری راهپیمایی مسالمت‌آمیز خواهند داشت مخالفان جنگ هم در وقت دیگری از همین حق برخوردارند. هیچکس خائن نیست. فقط شاید وقت آن شده باشد دوره حاکمیت افرادی که طرفدار مبارزه دائمی هستند تمام شود. می‌توانند با احترام کنار رفته، فضا را برای گروه جدید باز نمایند. این پیشنهاد صرفا از سر دلسوزی برای ایران است و برای نجات باقیمانده آنچه می‌تواند از بین نرود. امیدوارم مقامات، تصمیمی بدور از هیجان و با تدبیر و دوراندیشی بگیرند. @ghomeishi3 پی‌نوشت: این پست موقت بوده و پس از اعلام موضع رسمی کشور، برای جلوگیری از تشتت و دودستگی پاک خواهد شد

پست موقت با آنکه با خبر هستم اینترنت بیش از ۹۰ درصد اعضای محترم هنوز بسته است، بخش کامنت ها و نظرات بطور "موقت" باز می‌شود، از سلامتی هم با خبر شویم. امیدوارم اعضا با توجه به شرایط کشور از پیام.های تند و تیز و تفرقه برانگیز به شدت پرهیز نمایند چنانچه رعایت نشود برای حفظ کانال، مجددا این بخش بسته خواهد شد. بخش نظرات فعلا بسته می‌شود متاسفانه با وجود خواهشی که کرده بودم، چند نفری اجازه ندادند فضای انعکاس نظرات منطقی باز بماند. همانطور که قبلاً گفته بودم، برای حفظ کانال و پرهیز از شرایطی که بخواهند همین روزنه را ببندند، فعلا نظرات بسته می‌شود. رحیم قمیشی

جنگ هم تمام می‌شود! ✍️ رحیم قمیشی این ماه نشد ماه بعد نشد، شش ماه دیگر، اصلا شش سال دیگر، جنگ تمام می‌شود. همه‌ی جنگ‌ها تمام می‌شوند. آن وقت که جنازه‌ها را دفن کردیم آن وقت که دست به کار ساختن خرابی‌ها شدیم جانبازهای جنگ جدید را درمان کردیم تازه داغ‌مان تازه می‌شود پرسش‌های بی پاسخ‌مان... جاسوس‌های داخلی چه کسانی بودند؟ لطفاً نگویید چند تبعه بیچاره بوده‌اند! آنها که اجازه دادند هزاران پهباد در ایران ساخته و مستقر شود. چه کسی آدرس تمام مقامات ما را داشت؟ چرا آنهمه جاسوس، یکی‌شان دستگیر نشده بود! چرا اسرائیل خیلی‌ها را زد و چرا خیلی‌ها را نزد؟! آن وقت حتما به ما پاسخ خواهید داد شما که می‌توانستید تل‌آویو و حیفا را صاف خاک کنید، کردید؟! چرا نکردید؟ آنهمه اورانیوم ۶۰ درصد به چه کارمان آمد؟ آنها که از وارد شدن به جنگ استقبال کردند، هدفشان چه بود؟ چقدر خسارت خوردیم؟ سلاح بازدارنده ما چه بود؟! کشورهای دوست ما، کدام بودند و چه کردند؟ الان که جنگ است و هر سؤالی کنیم متهم می‌شویم به شکستن وحدت اما آن روز حتما سؤال خواهیم کرد شما برای وحدت چه کردید؟ اصلا کاری کردید! اگر تاج‌زاده و دکتر مدنی و نوری زاد و میرحسین و رهنورد و بختیاری و سپهری و قدیانی و صدها زندانی سیاسی بیگناه را آزاد کرده بودید، ایجاد وحدت و همدلی نمی‌کرد؟ چرا نکردید! چرا در همان زمان درگیری اعلام نکردید هر ایرانی خارج از کشور، اصلا خواننده‌ها، معترضین سابق، می‌توانند آزادانه برگردند، چه می‌شد فرصتی ایجاد می‌کردید همه ایران‌دوستان برگردند؟ چرا نکردید! جنگ حتما تمام می‌شود. آن روز عده‌ای که دلخوش کردند به حمله اسرائیل، حتما خجالت‌زده خواهند شد. ما به دل نمی‌گیریم، درک می‌کنیم بعضی بر اثر فشار زندگی، دلخوش کرده بودند به قوای خارجی و یادشان رفته بود ما مردم، چقدر قدرت داریم... آن روز که ما حاکمیت را وادار کردیم تن به رفراندوم و خواست همه مردم بدهد ما به آنها خواهیم گفت؛ دیدید بدون خونریزی هم می‌شد کشور را درست کرد، می‌شد تغییرات بزرگ را پدید آورد. البته که ایران برای همه ایرانیان است و ما همه را با آغوش باز خواهیم پذیرفت. آن روز هم نخواهیم گذاشت دو دستگی بوجود بیاید. اختلاف نظر در ذات جوامع است. مهم آنست که همه، ایران را دوست بداریم. جنگ تمام می‌شود و ما می‌شویم نسلی بی‌نهایت بردبار از دو جنگ سخت، جان به‌در برده آن وقت در قانون اساسی خواهیم نوشت؛ ما ایرانیان مردمی صلح‌جو هستیم پیکر نحیف‌مان طاقت هیچ جنگ دیگری را ندارد ما متوجه شدیم هیچ جنگی برنده ندارد وقتی انسان‌ها منطق دارند وقتی اکثر انسان‌های روی زمین، طرفدار حقیقت هستند وقتی می‌توانیم صدایمان را به جهان برسانیم چه نیازی به جنگ و خونریزی داریم آن وقت هیأت حاکمه را خواهیم گفت هر کس هوای جنگ دارد برود از ایران هر کجای دیگر دنیا، که جنگ است در ایران، ما با جنگ مخالفیم از جنگ، ژنرال‌های ترسو خوششان می‌آید همان‌ها که در بحبوحه جنگ، در هزار سوراخ پنهان می‌شوند تا پس از جنگ برای دریافت مدال به صف شوند! جنگ تمام می‌شود همه جنگ‌ها تمام می‌شوند و جنگ‌طلب‌ها، همه روسیاه می‌شوند آنهایی که فکر می‌کردند با جنگ به اهدافشان می‌رسند همه آنها که جنگ را زمینه‌سازی و تئوریزه کردند، باید بروند و خود را مخفی کنند جنگ چه داشت؟ که آنهمه تبلیغش را کردید!؟ جز خرابی جز نابودی کشور جز گرفتن جان‌های نازنین چرا عشق نمی‌آفرینید چرا محبت نمی‌کارید چرا گذشت نمی‌آموزید چرا به همه یاد نمی‌دهید که؛ جنگ بد است و صلح‌طلبی شجاعت می‌خواهد! @ghomeishi3

صدای محسن از زندان ✍️ رحیم قمیشی محسن قشقایی از زندان زنگ زده. مثل همیشه او سر حال است و من با بغض و اشک، به سختی پاسخش را می‌دهم. او روز ۲۵ بهمن با فراخوان اعتراضی برای اجرای قانون و رفع حصر به خیابان آمده، بی هیچ اقدامی دستگیر شد، و چون قبول نکرده بود اظهار ندامت کند دو سال حکم زندان گرفت. می‌پرسم چه خبر از آنجا. تصمیم نگرفتند از زندان آزادتان کنند. فقط می‌خندد، یعنی که نه! می‌گویم بچه‌های زندان چه می‌گویند. خوشحالند از حمله اسراییل یا ناراحتند؟ تند و تند توضیح می‌دهد؛ آنجا هم دو دسته‌اند، عده‌ای امیدوارند با حمله اسراییل شاید بالاخره آزاد شوند. عده‌ای هم می‌گویند نمی‌خواهیم اسرائیل ما را آزاد کند. می‌گویم محسن، می‌خواهی دعا کنم یک بمب به درب اوین بخورد، آزاد شوی. می‌گوید نه تو را به خدا، اسرائیل می‌زند وسط بند سابق‌مان! بند چهار. هنوز مشکل کارت تماسش رفع نشده. هنوز همان غذای بی‌کیفیت زندان را باید بخورد. هنوز ملاقاتی ندارد. می‌گویم محسن نگفتی تو جزو کدام گروهی، دوست داری اسراییل آزادت کند؟ محکم می‌گوید؛ خدا نکند... می‌گوید من ایرانی‌ام. و جملاتی می‌گوید که دیگر نمی‌شنوم. صدای سوت در گوشم بلند شده. بغض گلویم را بیشتر فشرده. به زحمت می‌پرسم مصطفی، مهدی، ابوالفضل، باقر و بقیه بچه‌ها را می‌بینی، خوبند؟ همه را می‌بیند، می‌گوید خوبند. من که می‌دانم این روزها حال هیچکدام از آنها خوب نیست. محسن جان، عزیزم، قربانت بروم تو چقدر خوبی چه دل بزرگی داری اینهمه ظلم و ستم می‌بینی باز می‌گویی آن آزادی که اسرائیل برایم بیاورد را نمی‌خواهم. آخر چرا کسی به فکر شما زندانیان نیست. آنها که نمی‌خواهند با جنگ آزاد شوند. می‌خواهند درها باز شود و بگویند بفرمایید بیرون ما اشتباه کردیم کسانی را زندان کردیم که واقعا عاشق ایران بودند. و گناه‌شان صداقت‌ و دلسوزی‌شان بود خدا کند این بار که محسن تماس می‌گیرد دیگر وسط صحبت‌هایش کسی نگوید "این تماس از زندان اوین است" دلم می‌خواهد بگوید؛ رحیم! خبر خوش من آزاد شدم مصطفی تاج‌زاده هم، ابوالفضل قدیانی هم، مهدی محمودیان هم، محمدباقر بختیار هم، سعید مدنی هم، همه بچه‌ها! بگوید اسرائیل ما را آزاد نکرد به عقل آمدند! و گفتند جای منتقد و مخالف زندان نیست. گفتند در این شرایط بروید نزد خانواده‌هایتان گفتند دیگر منتقدان را زندان نمی‌کنیم دیگر جرمی نخواهیم داشت که او نظام را قبول نداشته وقتی ایران را دوست دارد وقتی خدا او را آزاد آفریده... خدایا یعنی می‌شود ببینیم نه بواسطه خارجی‌ها خودمان آزادی را به‌دست آورده‌ایم... @ghomeishi3

ایران در بحران! آیا راه‌حلی وجود دارد؟ ✍️ رحیم قمیشی فکر می‌کنم ایران در سخت‌ترین بحران عمر خود قرار دارد، اگر چه برخی هنوز آن را باور ندارند! در بیست سی سال گذشته هر گاه نام بحران آورده شده، مقامات عالی نظام اخم کرده و نهیب زده‌اند "نگویید بحران! کدام بحران؟" آنها امروز باید اعتراف کنند "جنگ تمام عیار" یعنی مهمترین بحران‌ها. و ما امروز در میانه آن قرار داریم. اما این بحران بزرگ چیزی نیست جز اجتماع همان بحران‌های گذشته، که انکار می‌شدند! حلقه کوچک مشاورینی متملق بکار گرفته شدند که فقط نظر مقامات را تایید می‌کردند. با هر مخالف و منتقدی، به عنوان بدخواه کشور برخورد شد. نظام جهانی، نهادهای بین‌المللی و کشورهای پیشرفته، دشمنان مردم ایران شمرده شدند. اِلقاء شد ایران موظف است از تمام مظلومان جهان، به تشخیص خود، حمایت بی‌دریغ کند. تکیه بر سلاح و قدرت برتر نظامی به عنوان خط‌مشی مهم نظام و اولویت اول کشور در نظر گرفته شد. فقیرتر شدن روز به‌روز مردم بدیهی پنداشته شد. و نهایتا مردم به عنوان افرادی نادان در نظر گرفته شدند که باید به راه راست هدایت شوند! بحران بزرگ امروز ما محصول همان بحران‌هایی است که قبلاً انکار می‌شد. فقر مردم و تحقیر آنها را غیر مهم در نظر گرفتید. زندانی کردن اساتید دانشگاه، به جرم ابراز نظر را، عادی جلوه دادید. رتبه اول اعدام و زندانی داشتن را در جهان به خود اختصاص دادید. تورم چهل درصدی در طول سال‌های متمادی را طبیعی دانستید. و همواره خود و همراهان چاپلوس خود را طبقه‌ای ممتاز و مهم در نظر گرفتید. مجموع آن بحران‌ها امروز تبدیل شده به مواجه شدن با جنگی همه جانبه. که اگر بگویید شرایط‌ مهاجمان را  پذیرفتیم، تهاجم احتمالاً تشدید خواهد شد! اگر بگویید نمی‌پذیریم، باز هم تهاجم بیشتر خواهد شد! اما آیا ایران در یک بن‌بست قرار گرفته؟ چاره چیست؟ در وهله نخست، حاکمیت باید بپذیرد در میانه بحران مهمی قرار دارد، اگر نمی‌خواهد آن را بپذیرد، ارائه هر راه حلی بی‌فایده است. اگر حاکمیت توان آن را دارد که اسرائیل مهاجم را با عملیاتی بسیار قوی، به جای خود بنشاند، معطل نباید بکند. الان دقیقا وقت آن‌است که پاسخ خرد کننده ایران را بچشد. اما اگر آن توان، به هر دلیلی مهیا نیست، پذیرفتن واقعیت، یک قدم مهم در مسیر حل بحران است. تصور آنکه بحران‌های بزرگ به‌خودی خود حل می‌شود، تصوری خیال‌بافانه است. همچنین باید پذیرفت راه نجات، از حل همان بحران‌های به ظاهر کوچک سابق می‌گذرد! تا آن بحران‌ها برطرف نشوند، برطرف کردن بحران بزرگ جدید ممکن نیست. اما آیا می‌توان آنهمه بحران‌های سابق را حل کرد؟ اگر اراده‌ای باشد، بله! راه حل عملی: وقتی ما پذیرفتیم نباید دنبال جنگ با جهان باشیم. و پذیرفتیم با مردم باید صادق باشیم و خود را بالاتر از آنها ندانیم. و پذیرفتیم کوتاهی داشته‌ایم و بسیاری دلسوزان کشور را خانه نشین یا زندانی کرده‌ایم. و پذیرفتیم با توسل به آسمان نمی‌شود امور مملکت را به پیش برد. و پذیرفتیم اسلحه‌ها برای ما موفقیت نمی‌آورند. این یعنی آغاز حل بحران بزرگ در ایران بسیاری چهره‌های شناخته شده و حتی جهانی داریم که هم مورد قبول مردم جهان و نهادهای بین‌المللی هستند و هم حاکمیت نمی‌تواند ایران‌دوستی آنها را کتمان کند. به‌آسانی جمعی ده نفره می‌توان برشمرد که همه آنها ویژگی‌های برجسته‌ای دارا هستند و می‌توانند با یک فعالیت فشرده بین‌المللی بحران پیش آمده را مدیریت کنند. یقیناً مشورت‌های آنها با افراد برجسته‌ای چون آقایان میرحسین موسوی، مصطفی تاج‌زاده و رهبر جمهوری اسلامی، نقش مهمی در موفقیت‌شان خواهد داشت. حتما از مشورت نظامیان پخته و متوازن ایرانی نیز استفاده خواهند نمود. آن هیئت ده نفره اختیار تام برای تصمیم‌گیری‌های بزرگ خواهند داشت. آن جمع دلسوز و ایراندوست می‌توانند نقش میانجی بین ایران و طرف‌های درگیر جنگ و نهادهای بین‌المللی را بازی کنند. جامعه جهانی نمی‌تواند أنها را نادیده گرفته و جنگ را توجیه کند. آنها حتما در مهار وضعیت بسیار بحرانی فعلی موفق خواهند بود. آن هیئت همچنین اجازه دارند با دریافت نظرات مردم، تغییرات مورد انتظار آنها را پیگیری کرده و به عمل درآورند. حاکمیت اگر نخواهد واقعیات را بپذیرد و اگر نخواهد به راه حل های ممکن بپردازد این بحران ممکن است ایران را به ورطه وحشتناکی بکشاند. به نظرم بیشتر نوشتن فقط وقت تلف کردن است و خود را بی‌جهت به خطر انداختن @ghomeishi3

جمع‌بندی نظرسنجی با تشکر از هزاران نفری که ظرف حدود سه ساعت در نظرسنجی کانال شرکت نمودند. برای جلوگیری از دستکاری سایبری‌ها، نظر سنجی بسته می‌شود. جالب آنکه درصدهای دریافت شده، از چند صد نفر مشارکت کننده، تا چند هزار نفر نهایی، هیچ تغییر مهمی نداشت. این نظرسنجی نیازی به هیچ تفسیری ندارد. درصد بالایی از مردم ایران با جنگ مخالفند و انتظار دارند مذاکره و صلح‌طلبی، راهگشای شرایط باشد. امیدواریم مقامات تصمیم‌گیر با توجه به واقعیات جامعه از توهم بیرون بیایند. جنگ مورد استقبال مردم فهیم ایران نیست. زمینه‌ها برای آتش‌بس و آرامش در کشور باید فراهم شود. در سیاست‌های کلان کشور باید تجدیدنظر صورت بگیرد. باید به مردم بازگشت و از اندیشمندان دلسوز برای حل بحران‌ها استفاده کرد. زمان تصمیم‌گیری‌های یک‌طرفه سپری شده. سیاست‌های کلان کشور باید تابع خواست اکثریت مردم باشد. آگاهی از خواست مردم بسیار ساده است. تداوم شرایط فعلی به نفع کشور نیست. باید تصمیمات مهمی گرفته شود. رحیم قمیشی

عراقچی نشان داد وزیر خارجه‌ای بسیار ضعیف است او را لطفاً هر چه سریع‌تر عوض کنید! ✍️ رحیم قمیشی در طول جنگ هشت ساله ایران و عراق، و در مذاکرات قطعنامه ۵۹۸، ضعف بسیار شدید سیستم دیپلماسی کشور، باعث شد تلفات ایران، دو یا چند برابر شوند. درس‌های مهم آن جنگ نباید فراموش شوند. امروز همان اتفاق در حال رخ دادن است! لغو مذاکرات با آمریکا در این شرایط غلط بود. کشدار و بی‌نتیجه کردن مذاکرات قبلی با آمریکا، اشتباه بود. اینکه امروز آمریکا رسماً (ولو به دروغ) اعلام می‌کند در حمله اسراییل نقشی نداشته اما وزیر امور خارجه می‌گوید؛ نه! آمریکا همدست و همراه اسرائیل است! بسیار غلط است. ما حق نداریم جبهه دشمن را تقویت کنیم. اینکه امروز هیچ کشور مهمی از ایران دفاعی نمی‌کند ضعف مفرط و ناکارآمدی سیستم دیپلماسی است. اینکه وزیر خارجه گاه در نقش وزیر دفاع ظاهر شده و تهدیدهای نظامی می‌کند، صد در صد اشتباه است. وزارت خارجه امروز باید طرح‌های متعددی برای ختم جنگ آماده کرده و به اروپا و آمریکا ارائه، در صورت نیاز به آمریکا هم سفر کند. ما زیرساخت‌های اقتصادی کشور را با خون دل و به قیمت فقیر شدن مردم ساخته‌ایم، نیاید بگذاریم یک دیوانه همه آنها را به آتش بکشد. هیچ اشکالی ندارد ایران برای حفظ مصالح مهم کشور متعهد شود تا اطلاع ثانوی غنی سازی را متوقف می‌کند. هیچ اشکالی ندارد بازرسان در صورت نیاز، تمام اورانیوم غنی شده قبلی را از ایران خارج کنند. ما صرفنظر از فتوای رهبری، اصلا نیازی به بمب اتم نداریم. حفظ ایران و نجات آن از دست دیوانه‌ای به نام اسرائیل، در اولویت اول سیاست خارجی باید باشد. به نظرم باقی ماندن افرادی ناتوان و بدون ابتکار در راس وزارت خارجه، اصلا به صلاح نیست. پایان جنگ و پیشگیری از تخریب زیرساخت‌های مهم کشور در دسترس است. توقف غنی سازی بهتراست تا از کار افتادن فازهای پارس جنوبی و نیروگاه‌ها و بنادر کشور. مردم و رزمندگان سابق این را درک می‌کنند. مذاکره مستقیم با آمریکا ولو در واشنگتن و مستقیماً با شخص ترامپ، بخاطر حفظ ایران از خطر، نه تنها بلا اشکال، که امروز یک ضرورت است شاید من اشتباه می‌کنم. اما لطفاً در این خصوص از صاحبنظران علوم سیاسی نظرخواهی کنید. اگر اکثر کارشناسان دلسوز گفتند همین راه خوبست ادامه دهید! اما نگذارید کشور به‌خاطر لجاجت‌های یک نفر به‌خاطر سیاست‌های نپخته و ایديولوژیک به‌خاطر اینکه ثابت کنیم حرف ما یکی است به دره سقوط کند. دل ما برای ایران می‌سوزد نگذارید خون ده‌ها هزار شهید و جانباز بخاطر چند شعار هدر رود. همه تلاش‌های ما برای ساختن ایرانی زیبا بوده و هست ایرانی درگیر جنگ و پر از خون و ویرانی آرزوی دشمنان این ملک و میهن است نگذاریم آرزوی دشمنان ایران را اندک افراد نالایق برآورده کنند. @ghomeishi3

برای فرزندانم، که جنگ را ندیده بودند! ✍️ رحیم قمیشی دختر عزیزم پسر خوبم ما هم در جوانی جنگ ندیده بودیم. وقتی صدام حمله کرد گفتیم یک هفته است، یا دو هفته! و بزودی تمام می‌شود. اما نشد. یاد گرفتیم هرگز فریب جنگ‌طلبان را نخوریم. جنگ‌ها شروع می‌شوند و تمام نمی‌شوند. حتی با آتش‌بس و قراردادهای صلح. جنگ فقط خراب می‌کند، و نه یک‌نسل، که نسل‌ها را می‌سوزاند. باور نکنید جنگ راه حل است. آن دروغی بیش نیست. بچه‌ها! ما بی‌تجربه بودیم. گفتیم با قدرت‌مان صدام را پشیمان می‌کنیم. بصره را می‌گیریم و جنگ تمام می‌شود. یادمان رفته بود همینکه ما در موقعیت بهتری قرار بگیریم، ناگهان دوستان عراق به صحنه می‌آیند! اشتباه فکر می‌کردیم گلوله و تفنگ پیروزی می‌آورد و می‌تواند یک مغلوب تمام عیار بسازد. فقط جنگ با تلفاتش ادامه پیدا می‌کرد. آتش نمی‌تواند آتش را خاموش کند. ما فکر می‌کردیم با جنگ، خوشبختی برای مردم عراق می‌بریم، فکر می‌کردیم با بمباران، مردمی خوشبخت می‌شوند، ما اشتباه می‌کردیم. همان اشتباهی که برخی امروز می‌کنند، که گویی اسراییل قرار است برای مردم ما خوشبختی بیاورد، دمکراسی بیاورد، پیشرفت بیاورد، نه! هیچ خارجی، برای مردم کشور دیگری کار نمی‌کند. اسراییل که واضح است. چشم امید داشتن به او، اشتباه محض است! خامی است شما دلخوش نکنید. عزیزانم! ما نمی‌دانستیم هیچ جنگی را نظامیان به سرانجام نمی‌رسانند. اگر عقلانیت از تصمیم‌گیری‌ها کنار گذاشته شود، اگر احساسات مبنای برنامه‌ریزی‌ها شوند. اگر دیپلماسی و مذاکره را به صف عقب برانیم، به مردم و به سربازان ظلم کرده‌ایم. فضا باید باز شود برای به میدان آمدن عقلا. همان عقلایی که سال‌هاست طرد شده‌اند. زندان کشیدند و انگ خوردند. پایان جنگ تصمیم‌های شجاعانه، ابتکار و خلاقیت می‌خواهد، که ترسوها و افراد خشک مغز، توان آن را ندارند. از افراد جدید، قوی، خوشفکر در تصمیم‌گیری‌های مهم باید استفاده کرد. و گر نه به ایران ظلم شده. در آخر جنگ جز خرابی، جز نفرت، جز مرگ و جز سیاهی با خود نمی‌آورد. به آنها که چنان تبلیغ می‌کنند که این جنگ حتما خیرهایی به همراه خواهد داشت گوش ندهید. برخی فریب می‌خورند. تحلیل‌هایی سطحی دارند. قرار نیست همه عمیق فکر کنند. همدیگر را به خیانت متهم نکنیم. الان وقت حسابکشی‌های سیاسی نیست. تفرقه به وجود نیاوریم. مهمترین سلاح ما همبستگی ملی است. مبادا آن را از دست بدهیم. که در آن صورت بدون شلیک یک گلوله شکست خورده‌ایم. جوانان عزیزم دلم نمی‌خواست بگویم اما با تلخی باید اشاره کنم خودمان را برای روزهای سخت‌تر باید آماده کنیم. روحیه خود را نباید ببازیم الان وقت بحث و جدل و جنگ‌های داخلی نیست وقت آنست که ببینیم چطور می‌توانیم از این بحران با کمترین خسارت عبور کنیم. بعدها مقصرین حتما باید پاسخگوی مردم باشند. و پرسش‌های فراوانی را باید پاسخ بدهند. امروز باید ثابت کنیم ما ملتی صلح‌طلبیم. و شجاعت بیانش را هم داریم. بیان آنکه ما از جنگ بیزاریم خودش شجاعت می‌خواهد. نمی‌ترسیم و آن را بیان می‌کنیم! جنگ راه حل نیست و باید تدبیرهایی برای پایانش اندیشیده شود! @ghomeishi3

دلنوشته ای برای خودم ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ ۲۳ خرداد ۱۴۰۴ ✍️ رحیم قمیشی ۴۵ سال پیش، آخرین روز شهریور ماه جنگی شروع شد نابرابر. عراق در کمال آمادگی، با تجهیزاتی پیشرفته. ایران، کشوری تازه انقلاب کرده، بدون تجهیزات، بی‌سازمان، بدون ارتش واقعی ولی غوغایی در دل مردم به پا شد. کسانی دو سه روزه، از تهران، از شمال، از مشهد، از شهرهایی دور، خود را به خوزستان و به صحنه جنگ رساندند؛ نمی‌خواهیم اجازه دهیم ذره‌ای به ایران صدمه وارد شود. ما بچه‌ها در خانه‌هایمان سنگر ساختیم. بدون هیچ دستورالعملی، گروه گروه جوان‌ها و نوجوان‌ها جمع شدیم. چه باید بکنیم؟ کشور در خطر است. صدام باید می‌دانست با چه ملتی طرف است. عباس صمدی و رفقایش هنوز درجه نداشتند، با ده پانزده تفنگ ام یک و چند کلاشینکف، با سه‌راهی‌های ساده‌ای که نارنجک دست‌ساز می‌شدند، با حداقل امکانات، داوطلبان را سازمان می‌دادند، و التماس به نیروهایی که با دست خالی می‌آمدند، تا نروند جلو، می‌گفتند جنگ است و نباید کسی بی‌خود تلف شود. من و نوجوان‌های داوطلب را عباس فرستاد لشکر ۹۲ زرهی تا افسری آموزش‌مان دهد؛ وقتی خمپاره دشمن آمد چطور باید جان‌پناه بگیریم، چطور خون مجروح را بند بیاوریم، حتی دختران هم جمع شده بودند که چه کمکی از آنها برمی‌آید. عده‌ای غذا می‌پختند، عده‌ای به مجروحان می‌رسیدند، عده‌ای تدارکات آماده می‌کردند، یادم هست عده‌ای از آنها با اصرار اسلحه می‌خواستند "مگر ما چه کم داریم از پسرها" روستایی و شهری وجود نداشت، پولدار و بی‌پول نبود، چپ و راست نبود، انقلابی و غیر انقلابی نبود. کسی متهم به مخالفت با نظام یا ولی فقیه نبود... صدامی که آمده بود سه روزه خوزستان را از ایران جدا کند، سال‌ها آرزو به دل ماند و سوم خرداد ۱۳۶۱ شکست را با خفت تمام پذیرفت. دلم می‌خواست ۲۳ خرداد ۱۴۰۴ همان بودیم. عده‌ای اندک سوار بر قطار انقلاب نبودند و کثیری پیاده شده! عده‌ای برخوردار از مواهب کشور نبودند و بسیاری در حال دست و پا زدن در فقر مطلق. بسیاری دلسوزان کشور به گوشه‌‌ها رانده نشده بودند و پرونده‌ها برای هر منتقدی گشوده نشده بود. دلم می‌خواست همچنان فکر می‌کردیم کشور برای تک‌تک ما مردم است. آن وقت مردم فوج فوج مراجعه می‌کردند، ببینند چه کمکی می‌توانند بکنند، و ما با شرمندگی می‌گفتیم؛ لطفاً بروید خانه. فعلا نیازی به شما نیست. کاش همان موقعی که عده کمی را خودی کردند و بسیاری را ناخودی. همان موقعی که دلسوزان گفتند مردم را داشته باشید، تسلیحات و موشک‌ها و حتی بمب اتم هم کار مهمی نمی‌کنند! کاش همان موقعی که گفته شد آشتی ملی ایجاد کنید و به حرف مردم گوش دهید. وقتی گفتند به حمایت‌ روسیه و چین، و معدود مدیحه‌سرایان گوش نسپارید! کاش همان موقع که گفتند زندان جای دلسوزان نیست، حصر را تا ابد نمی‌توانید ادامه بدهید، کشور را دسته دسته نکنید، اینهمه مغرور به جنگ‌افزارها نباشید گوش شنوایی بود... شاید امروز می‌شد ۳۱ شهریور ۵۹ و مردم برای فداکاری سبقت می‌گرفتند و هر ایرانی یک قهرمان جنگی می‌شد... صبح رفتم مایحتاجی برای چند روز بخرم، اگر جنگ مغلوبه شد، اگر طولانی شد، از گرسنگی نمیریم... هر فروشنده‌ای گفت: بروند همان‌ها بجنگند که کشور را خوردند! بروند آنها بجنگند که حقوق‌های ویژه گرفتند پارتی داشتند، استخدام شدند، سهمیه داشتند. بروند آن‌ها بجنگند که شعارهای جنگ‌طلبانه دادند و گفتند "مردم چه می‌فهمند!" دلم شکسته بود شکسته‌‌تر شد یعنی بالاخره می‌فهمند برای بازگشت به مردم و پذیرفتن واقعیت‌ها شاید دیر نشده باشد مردم همان مردمند اگر بدانند کشور مال خودشان است و فردا مثل ایثارگران ۴۵ سال پیش راهی زندان نمی‌شوند که چرا به فرعون تعظیم نکردی! چرا سؤال کردی چرا اعتراض داشتی... اگر همین امشب بگویند؛ مردم ببخشید زندانیان بیگناه آزاد می‌شوند حصرها برداشته می‌شوند ما به انتخاب شما تمکین می‌کنیم دیگر نخواهیم گفت مردم چه می‌فهمند قانون را رعایت می‌کنیم دزدان، اگر امامان جمعه هم باشند با آنها برخورد می‌کنیم قدرت را دوره‌ای می‌کنیم... حتماً مردم می‌بخشند لطفا به فکر سازش با دشمن نباشید به فکر مردم باشید تا خدا هم کمک‌ کند @ghomeishi3

پست موقت در مواقع بحران حفظ خونسردی مهمترین اصل است. گاهی انفجار یک نارنجک چهار نفر را از بین می‌برد، اما هجوم افرادی ممکن است باعث از بین رفتن صدها نفر شود. اخبار متفرقه فعلا بمباران هدفمند و دقیق را نشان می‌دهد، لذا مردمی که صدای بمباران را می‌شنوند بدون دستپاچگی باید بهترین تصمیم را بگیرند. قرار داشتن در یک محل امن و همراه داشتن آب، کمی غذا و  داروهای ضروری بهترین برنامه است. موج اول بمباران فعلا ظاهراً تمام شده، نگرانی از تلافی های بی‌برنامه و کور است. (بخش کامنت برای همسرانی اخبار موقتا باز می‌شود)

پست موقت در مواقع بحران حفظ خونسردی مهمترین اصل است. گاهی انفجار یک نارنجک چهار نفر را از بین می‌برد، اما هجوم افرادی باعث از بین رفتن صدها نفر ممکن است بشود. اخبار متفرقه بمباران هدفمند را نشان می‌دهد، لذا مردمی که صدای بمباران را می‌شنوند بدون دستپاچگی باید بهترین تصمیم را بگیرند. قرار داشتن در یک محل امن مهمترین هدف است.

سعید و ناترازی‌ها! ✍️ رحیم قمیشی سعید ساکن روستاست. الان کمی بیشتر از سی سالش شده. بارها به پدر و مادرش گفته که در روستا نمی‌خواهد بماند. روستا هیچ امکانی برای یک جوان ندارد. او لیسانس خود را گرفته، آن‌هم در رشته فنی. سال‌ها پرورش زنبور و تولید عسل نتوانست قانعش کند، آن کار تنها برایش یک سرگرمی بود، که دیگر کنارش گذاشته. می‌گوید عسل واقعی با کمتر از کیلویی ۵۰۰ هزار تومان دیگر امکان تولید ندارد، و مردم توان خریدش را ندارند، او وجدانش قبول نمی‌کند آب شکر به‌جای عسل بفروشد. سعید خیلی شرافتمند است. سال گذشته با خوشحالی خبر داد؛ شرکتی خصوصی نیازش داشته و رفته سر کار. اتفاقا کارش فنی بود. اگر چه ماهی هشت میلیون بیشتر نمی‌دادند و او باید به عنوان کارگری ساده، با حداقل حقوق، کار می‌کرد، اما باز راضی بود. از روستا راه درازی تا آن شرکت تولیدی بود، و سعید در تاریکی صبحگاه باید راه می‌افتاد تا اول وقت سر کار حاضر باشد و با تاریکی هوا هم برمی‌گشت، اما راضی و خوشحال بود. از بخت بد سعید زمستان قطعی مرتب برق، تولید کارخانه را نصف کرد. دو ساعت قطع برق، هشت ساعت تولید را عقب می‌انداخت. توضیحش مفصل است. مدیر شرکت برای سعید درددل کرده بود که اداره کارخانه واقعا دیگر ممکن نیست و آنجا به ضرردهی رسیده. گفته بود پولش را ببرد خارج بیشتر سود می‌کند، اصلا بگذاردش در بانک... برای محصولی که می‌فروخت چک چند ماه آینده را می‌گرفته و چک را مجبور بوده با بانک معامله کند! بیست یا سی درصد از مبلغ چک کم می‌کردند و وجه آن‌را پرداخت می‌کردند. همان که قدیم‌ها شرخرها می‌کردند، حالا رسماً بانک‌ها آن را انجام می‌دهند... مدیر شرکت یا همان کارخانه، خیلی مقاومت کرده بود، ولی وقتی متوجه شد قطع برق در بهار و تابستان بیشتر خواهد شد و کمتر نه، تصمیمی را که نباید می‌گرفت، گرفت! تعدیل نیرو، مثل همان ناترازی! که اسمش زننده نیست، اما خیلی زننده است. تعدیل نیرو، یعنی اخراج نیروهای بدبخت و بیچاره. کارخانه ۱۳۰ کارگر داشت، و مدیریت گفت ۳۰ نفر باید بروند. اتفاقا به سعید نگفت برود. چون سعید مهندس بود و خیلی بیشتر از یک کارگر ساده زحمت می‌کشید. ولی سعید ما، زیادی شرافتمند بود. می‌گفت در بین آن ۳۰ نفر افرادی متاهل بودند! وجدانش درد گرفته بود. خودش داوطلبانه رفت، و گفت کار دارد و نمی‌تواند بعد از عید بیاید سر کار. همین شد که آن سی نفر شدند ۲۹ نفر، باضافه سعید مجرد ما! حالا نزدیک سه ماه است سعید دوباره خانه نشین شده. مادرش امیدوار شده بود با رفتن او به سر کار، شاید در سی و چند سالگی، دیگر رضایت دهد زن بگیرد. اما دوباره نامید شده. زن نگرفتنش یک طرف، حالا چند هفته است از اتاقش هم، بیرون نمی‌آید. مادرش می‌پرسد، یعنی برای سعید کار پیدا می‌شود؟ می‌گوید سعید خیلی شرافتمند است. پسر متعهدی است. خود سعید، چیزی نمی‌گوید. بسیار کم‌حرف شده اصلأ امیدش به زندگی و آینده هم خیلی کم شده. فقط دیروز پرسید؛ عمو! ناترازی کی تمام می‌شود؟ یعنی مذاکرات ناترازی را از بین می‌برد؟ فکر می‌کنی کارخانه دوباره بگوید سی نیروی اخراجی برگردند؟ سعید اگر مانده بود سر کار، امسال حقوقش شده بود ۱۲‌ میلیون، دوستان همکار سابقش به او گفته‌اند. ولی او می‌گوید ۱۲ میلیون هم که دیگر پول برای زندگی نیست. نمی‌داند آن دوستان متاهلش چطور با این حداقل‌ها زندگی می‌کنند. با همسر با دو فرزند! لعنت بر این ناترازی‌ها! سعید می‌پرسد یعنی قبل از انقلاب هم، همین بود! می‌پرسد به نظرم وضع تغییر می‌کند؟ و من فقط نگاهش می‌کنم! مادر سعید دوست دارد عروس بیاورد دوست دارد سعید مهندس کارخانه باشد دوست دارد سعید مستقل شود سعید حاضر است راه‌های دور هم برود کارهای سخت هم بگیرد اما ناترازی‌ها زیادند! باید خرج رفت و آمدش هم در بیاید یا بتواند جایی هم اجاره کند باید بتواند خرج زن و بچه خیالی‌اش را بدهد باید بتواند همسرش که مریض شد، دکتر ببرد. فردا بچه‌اش را هم... نمی‌داند بچه‌اش دختر باشد یا پسر، هر چه! لعنت بر این ناترازی همه‌اش تقصیر ناترازی‌هاست نه رئیس جمهور کاری می‌تواند بکند نه مجلس نه سخنرانی‌های بعضی نه انرژی هسته‌ای نه حماس و اسرائیل نه آمریکا و اروپا نه تکنولوژی و استعمار همه هیچکاره‌اند... همه‌اش تقصیر ناترازی‌هاست کاش ناترازی را می‌شد پیدا کرد و حقش را کف دستش گذاشت کاش ناترازی گوشی برای شنیدن داشت به او می‌گفتم؛ بیشرف! سعید هم حق زندگی دارد، دختری را هم دوست دارد، چرا دست از سر ما ایرانی‌ها برنمی‌داری! بچه‌ها! کسی می‌داند چطور می‌شود ناترازی را از میان برد؟ هم رئیس کارخانه شرافتمند است هم سعید و نامزدش هم مادر سعید فقط ناترازی خیلی بی‌شرف است. خیلی زیاد!! @ghomeishi3

قشنگ‌ترین خطا - راغب

یک کف دست، از دنیا! ✍️ رحیم قمیشی هنوز جنگ نشده بود که با موسی رفتم کوه. من اصلا کوهنوردی بلد نبودم و موسی عکس من، عاشق کوه بود. موسی اسکندری بعدها در عملیات کربلای ۴ شهید شد. رفته بودیم اشترانکوه، نزدیکی ازنای لرستان. موسی به من گفته بود وسط کوه یک دریاچه زیبا هست، که باورت نمی‌شود ایران باشی. پر است از پرندگان خوشخوان و طبیعتی بسیار قشنگ. می‌گفت می‌رسیم جایی که هنوز هیچ ماشینی به آنجا نرسیده و آرامشی دارد باور نکردنی. دریاچه گهر. به آنجا رسیدیم، و خیلی هم کیف داد. بعداً که به ارتفاعات آلپ سوئیس رفتم، دیدم ایران ما از آنجا قشنگ‌تر است. خیلی هم! اصلأ آنجا به همین قشنگی، مگر آنجا موسی اسکندری دارد، مگر اسماعیل فرجوانی دارد، مگر منصور دارد؟ مگر اینهمه عاشق و شاعر و همدل و شهید هم دارد؟ کافیست مدیریت کشور ما درست شود، آن وقت دنیا تازه می‌فهمد ایران چیست... برگردم به همان کوه. بین راه قمقمه آب من، آبش تمام شد. موسی که خیلی کم آب می‌خورد، قمقمه‌اش را به من داد. خجالت کشیدم، گفتم نمی‌خواهم. با خنده گفت بگیرم، گفت او اصلا عادت ندارد در کوهنوردی آب بنوشد. قمقمه موسی را هم خالی کردم. هنوز به آن دریاچه زیبایی که موسی گفته بود نرسیده بودیم. کمی بعد فضایی سرسبز از دور دیدیم. گفتم موسی فکر کنم دریاچه را دیدم. گفت نه! آنجا دریاچه نیست. گفت آنجا تنها یک چشمه است، می‌رویم می‌بینی. او راست می‌گفت. هنوز به چشمه آب نرسیده بودیم که چند بار به من گفت؛ رحیم، آنجا آب دیدی، زیاد نخور. می‌گفت طالوت هم در تاریخ به سپاهیانش گفت هر کسی بیشتر از یک کف دست آب برداشت، از سپاه برود... اما وقتی رسیدیم به چشمه، همه آن توصیه‌های موسی یادم رفت. گفتم موسی! مگر ما جزو سربازان طالوتیم! آن تاریخ بود و یک داستان... یک دل سیر آب خوردم. چه آب گوارا و خوش‌طعمی هم بود. حیف بود تنها یک کف دست بردارم! امان از آن وقتی که برای رسیدن به دریاچه رویایی گهر، دوباره راه افتادیم. حتی وقتی کوله‌ام را موسی گرفت و خودش شد دو کوله‌ای. هر ده دقیقه می‌گفتم موسی چرا نمی‌رسیم! کمی استراحت کنیم!؟ من پشیمان شده بودم. کاش به اندازه یک کف دست آب خورده بودم. کاش اصلا آب نخورده بودم! وقتی یک ساعت بعدش رسیدیم به دریاچه بسیار زیبای گهر، انگار به بهشت رسیده بودیم. ولی من از فرط شکم‌درد افتادم گوشه‌ای و موسی قدم می‌زد و نفس‌های عمیق می‌کشید. من یک بشکه آب شده بودم، موسی مثل پرنده‌ای که می‌توانست به آسمان هم بال بزند. دقیقا مثل کربلای ۴ که من ماندم روی زمین، لابلای باتلاق‌ها، و موسی رفت آسمان. این روزها چقدر کسانی را می‌بینم که نمی‌دانند باید اندازه نگه داشت. ثروت مزه دارد، قدرت سیری نمی‌آورد، حکومت بر مردم صفا دارد، گواراست، اما به چه قیمتی!؟ به خودتان رحم کنید! آنها که خیلی برداشتند چه شدند؟ کسی توانست جلوی مرگشان را بگیرد؟ کدام توانستند آنهمه دارایی را با خود ببرند؟ کدام عزت یافتند؟ کدام توانستند پس از غارت، قدمی بردارند؟ چقدر خانه و امکانات چقدر سمت و سفرهای خارجی چقدر عنوان باز می‌توانید راه بروید!؟ اشکالی ندارد، بردارید، بخورید، بدزدید، کسی نمی‌تواند منکر مزه رفاهیات شما شود. اما یادتان باشد، دیگر با شکم سیر حق ندارید ادای انقلابی‌ها را در بیاورید! اصلا نمی‌شود با بشکه آب رفت کوهنوردی نمی‌شود خوب خورد و رفت کوه نمی‌شود بی‌توجه به مردم تهیدست بود و گفت انقلاب! آنها که بر سفره انقلاب نشسته‌اید! بخورید، اما یادتان باشد مردم ایران دیگر نیازتان ندارند لطفاً ادای دلسوزها را در نیاورید مردم آسان تشخیص می‌دهند کدام خدمتگزار است و کدام آمده تا بخورد آمده تشنگی‌اش به قدرت را سیراب کند آمده بگوید من مهم هستم و مردم باید مرا قدر بدانند بگوید من بیشتر می‌فهمم... چقدر من مدیون شهدا هستم یعنی همه ما مردم ایران نمی‌دانم می‌شد شهدا نروند و ایران بماند حیف که نمی‌شد... ما هنوز خیلی نیازمند درس گرفتنیم از آنها که اول، خودشان عمل می‌کردند! @ghomeishi3