در‌بینِ‌شیارهایِ‌مَغزم.

سلام، برید با دیالوگای این چنل خودکشی کنید؛ @dialogue خدانگهدار.

حرفام.

واقعاً هیچ‌چیزی به اندازه خانواده نمی‌تونه روح و روان آدم رو نابود کنه. یه جوری رفتار می‌کنن که حتی دلم نمی‌خواد از اتاقم بیام بیرون. مدام دنبال یه راه فرارم؛ فرار از این خونه، رفتن به جایی که نباشن، فقط برای این‌که دو دقیقه نفس بکشم و استراحت کنم. می‌دونی… همون‌قدر که حضورشون می‌تونه قشنگ باشه، دقیقاً به همون اندازه هم می‌تونه آزاردهنده باشه.

موووووود

همین:))))))

سلام، برید با دیالوگای این چنل خودکشی کنید؛ @dialogue خدانگهدار.

بعضی وقتا به بعضی آدما نگاه می‌کنم به کاراشون، به حرفاشون، به اون اعتمادبه‌نفس توخالی‌شون و یه موج عصبانیت از گلوم بالا میاد. یه حسی که آدم دلش می‌خواد سکوت اتاق بشکنه. یه حسی که دلم میخواد سرشونو بزنم به دیوار طوری که مغزشون متلاشی شه… اما آخرش چی؟ آخرش مجبورم فقط لبخند بزنم، لبخندی که هیچ ربطی به درونم نداره و همه‌چی رو قورت بده، مثل همیشه