قبل انقلاب

💠 کشتی فرنگی ایران در رده امیدها دیروز قهرمان جهان شد. حالا ایران در سال ۲۰۲۵ در هر چهار ردهٔ نوجوانان،‌ جوانان، امیدها و بزرگسالان قهرمان جهان شد و این یک نتیجه تاریخی است. به این بهانه وقت بگذارید دوباره این یادداشت را بخوانید؛ https://t.me/ghabl_enghelab/3994 #وحید_اشتری 🔴@ghabl_enghelab

💠 واقعا نتایج تاریخی و خیره کننده است. دیدید کشتی‌ها رو این چند روز؟ از امروز هم امیدهای کشتی آزاد روی تشک می‌رن 🔴@ghabl_enghelab

🔹الحمدلله ۸۰ هزار آمر به معروف در تهران داریم، کلی سازمان فرهنگی و نهاد و ستاد داریم، یکی‌اش ستاد امر به معروف که در کل کشور بودجه سالانه‌اش چند صد میلیارد می‌شود. خب در این سالها یک نهی از منکر هم ‎#بانک_آینده را می‌کردید! شاید رقم این غارت ملی به ۵۰۰ هزارمیلیارد نمی‌رسید. نکردید؟ 🔹این سالها این ۵۰۰ هزار میلیارد زیان انباشته اندازه آن روزه‌خواری و حجاب ارزش نداشت؟ ضربه‌ای که به دین و ایمان مردم می‌زند از آن کمتر است؟ مثلا شما درگبر این غارت ملی می‌شدید کار فرهنگی محسوب نمی‌شد؟ وقت بازنگری و به روز کردن لیست منکرهای‌تان نرسیده است؟ 🔹‏اینها که می‌پرسم استفهام انکاری است. در همه این سالها از یک طرف تخلفات ایرانمال و بانک آینده را نقد می‌کردیم و از یک طرف آقای صدیقی را که بعنوان رئیس ستاد امر به معروف پای ثابت تمام این افتتاحیه‌ها و وجاهت بخشیدن به این حجم از تخلف و فساد بود. نهی از منکر پیش کش! 🔻توئیت ۷ سال پیش: 🔺آقای ‎#صدیقی خودش رئیس ستاد امر به معروف است. یعنی باید پیشگام نقد اشرافیت، سرمایه‌داری و قانون شکنی باشد. آنوقت ازصبح تا حالا یک لشکر درفضای مجازی بسیج شد تا ایشان را نهی از منکر کند بلکه از مهر زدن پای تخلفات ‎#ایران_مال منصرف شود. حالا هم یحتمل باید این دست‌آورد را جشن بگیریم. 🔹آقای صدیقی قبلا مسجد رسول الله آقای انصاری در ولیعصر را هم افتتاح کرده بود [اینجا] نوشتم. همین نهادهای فرهنگی با بودجه‌های چند صد میلیاردی یک سایت درست کرده بودند به اسم دست آوردهای انقلاب و این مسجد و سخنرانی آقای صدیقی در تجلیل از شخصیت ‎#علی_انصاری را به اسم دست آوردهای انقلاب گذاشته بودند. #وحید_اشتری 🔴@ghabl_enghelab

💠 دنبال مقصر تعمیق بحران می‌گشتید؟ #وحید_اشتری 🔴@ghabl_enghelab

💠 خب بعد از جیغ و کف و سوت و هورا حالا یک نفر در مورد همین یک قلم تعلل توضیح بدهد ببینیم چند چندیم؟ وزیر اقتصاد آقای رئیسی می‌گوید صرفا از تیر ۱۴۰۲ که نامه انحلال را زده تا امروز ۳۸۰ همت زیان افزوده شده است. الآن مقصر چه کسی است؟ باید یقه کی را بگیریم؟ #وحید_اشتری 🔴@ghabl_enghelab

🔺 بازخوانی مجدد مختص علاقه‌مندان به ایرانمال 🔴@ghabl_enghelab

🔹او همان طور مُرد که زندگی کرده بود؛ استوار، با سلاح و دستی وصله‌پینه شده، به مجاهدت تا آخرین رمق، در غربت؛ عجیب آن بود که ما -و همه‌ی جهان- آن لحظاتِ تنهایی‌اش را توانستیم ببینیم. تقدیر این بود که اسرائیل نیاز داشته باشد سنوار بودنِ مردی که کشته است را ثابت کند که به بهترین و زیباترین وجه ثابت شد. آن مردِ بی‌جان با نشاندن پیکر خود روی مبل و آن عصا انداختنِ واپسینش سوی جانورِ تکنولوژیکی که به مصافش آمده بود، گویاترین سکانسِ ماجرای این جنگ را ساخت، و لحظات غریبانه‌ی آخر عمرش یکی از تکان‌دهنده‌ترین تصاویرِ زندگیِ انسان‌ِ معاصر شد. 🔹قرآن کریم ماجرای یحیی را چنین می‌گوید که پدرش زکریا که پیر شده و نگران ادامه یافتنش در زمین بود، از خدا عطای فرزندی را طلب کرد. فرزندی خاص با نام یحیی به او داده شد که به شهادت رسید. اما او بشارت‌دهنده و ممهِّدِ رسالتِ عیسای مسیح -روح‌الله- شد که جهانِ مرده را زنده کرد. یحیی ادامه یافت... ▪️پ.ن. : هدف این نوشته، تأملی بود در آن‌چه از یحیای سنوار برای امروز ما آموختنی است. او چنین نبود که کارش را بزرگداشت کسی قرار دهد، و ما نیز باید توجه کنیم که اگر چنین شویم -حتی در مورد خود او- از او دور خواهیم شد. و الحمد لله رب العالمین. #محمد_یلماز 🔴@ghabl_enghelab

🔹اما وقتی آزادیِ سرزمین و زندگی بر روی آن موضوع‌مان باشد نیز، گویا با اضافه شدن ماجرای معراج و آسمان به ماجرای سرزمین و زمین است که امکان آزادسازی سرزمین و زندگی بر روی زمین ممکن می‌شود. البته این‌جا هرگز ماجرای زمین با ماجرایی در آسمان معاوضه نمی‌شود، بلکه ماجرای زمین با توجهی آسمانی به زمین، تازه ماجرا و محکم می‌شود. شاید در هیچ جای جهانِ امروز مانند غزه، وحدت حرکت دینی و ملی به فعلیت نرسیده باشد. 🔺شش: امید 🔹سال‌ها قبل وقتی خبرنگاری از سنوار پرسیده بود که «موضع کشورهای عربی موجب ناامیدی شما نمی‌شود؟»، به جای گلایه از اعراب، پاسخی عجیب داده بود: «ما‌ ملت فلسطین تصمیم گرفته‌ایم با خونِ قلب‌هامان و اجسادِ زنان و کودکان‌مان سدّی بسازیم که مانع فروپاشی جهان عرب شود».‌ فهمیده بود که این ماییم که نیازمند جهادیم تا لطفش شامل حیات ما شود و ما را از ناامیدیِ حاکم بر زندگی و فروپاشی شخصیت‌مان نجات دهد. 🔹این ماجرای همه‌ی انسان‌هاست، اما مردم این سرزمین مقدس بیش از همه ترسانِ عواقبِ نجنگیدن اند. قرآن کریم نیز قاعده و سنّتِ سرگردانیِ انسان روی زمین به خاطرِ پرهیز از به میدان آمدن را حول ماجرایی در همین سرزمین بیان نموده است؛ آن‌گاه که قوم موسی با او برای جنگیدن همراه نشدند و مبتنی بر محاسبه‌ی قدرت طرفین آن را موکول به زمانی کردند که پیروزی‌شان تضمین شده باشد، و مشیت الهی بر آن شد که: «فَإِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلَيْهِمْ أَرْبَعِينَ سَنَةً يَتِيهُونَ فِي الْأَرْضِ» ﴿۲۶ مائده﴾. چهل سال -یک عّمر- شهر داشتن بر آن‌ها حرام شد و تقدیرشان سرگردانی روی زمین و بی‌سُکنایی؛ بگو انسی نیافتن و انسان نبودن. 🔹جهان‌ تا بوده، ناتوانیِ مایِ انسان را به رخ‌مان کشیده است. هر چه پیش می‌رود و سیستم‌های گسترده‌تر و پیچیده‌تری قدرت می‌یابند نیز این حس در ما فراگیرتر می‌شود که امیدی نیست و مای کوچکِ ضعیف در این جهان بزرگ کاری نمی‌توانیم بکنیم. کار عظیم و غیرمنتظره‌ای که یحیای سنوار بدون اتکا بر قدرتی بیرونی به انجام رساند -حتی فارغ از محتوای آن- نقطه‌ی امیدی در جهان امروز ساخت برای همه‌ی آن‌ها که از طرفی با واقعیت‌های سختِ جهانِ سیاست و اقتصاد و جنگ درگیری داشته‌اند، و از طرفی شعله‌ی تسلیم نشدن انسان و امکانِ ظهورِ مجد و عظمت او در دل‌شان هنوز نمرده است. 🔹سنوار چهل سال پیش نیز به «مجد» فکر کرده بود و قبل از تشکیل حماس با دوستانش سازمان مجد -مناحمات الجهاد و الدعوه- را تشکیل داده بود. جزای این کارش از سوی اسرائیل چند سده زندان شده بود. اما فکری که به مجد کرده بود، تکثیر شد و قدرتی فراهم آورد که خود او را نیز بعد از ۲۳ سال از زندان آزاد کرد. 🔹آن‌که در وضعی ناگوار و غیر قابل قبول به امیدی برمی‌خیزد، معلوم نیست موفقیت در آن صحنه برایش حاصل گردد. اگر غیر از این بود، همه -حتی مخنثان و اشباه‌الرجال نیز- همین راه را می‌رفتند. ما با به‌هم‌زدن وضعِ فروبسته، فرصتی ایجاد می‌کنیم برای گشایش.‌ جهان اساساً در دو وضعِ بد و خوب قرار ندارد؛ انسان هم. جهان و انسان در دو وضعِ فروبسته و ناامید از خوبی و رستگاری، و گشایش‌یافته و امیدوار به خوبی و رستگاری قرار دارند. انسان‌های بزرگ، امیدهایی بزرگ و معقول می‌آفرینند و امکان حرکتی معنادار را برای انسان‌ها ایجاد می‌کنند. البته که این خود بودن در همه‌ی مناسباتِ واقعیِ زمانه را می‌طلبد و کاری عظیم است و سخت، و ربطی به تبلیغاتِ امید و روایتِ پیشرفتِ ما ندارد. اما اگر انتظار این را داشته باشیم که کاری به خودیِ خود و‌ بدونِ امتدادش -امتدادی که با به میدان آوردنِ دلبستگانی به خود از دیگران و آیندگان به وجود می‌آید-، وضع این دنیا را خوب کند، هیچ حرکتی را در طول تاریخ، حرکت نخواهیم شناخت. 🔺هفت: مرگ 🔹پیش از شهادت سنوار ویدئویی کوتاه از او در شبکه‌های اجتماعی درباره‌ی نحوه‌ی مواجهه‌اش با مرگ منتشر شده بود که در آن محکم و باصلابت می‌گفت: «من کلام امام علی را حفظ کرده‌ام که: أَيِّ يَومَيَّ مِنَ المَوتِ أَفِر / يَومَ لا يَقدِرُ أَو يَومَ قُدِر؟»؛ دوگانه‌ای که فرار از مرگ را بی‌معنا می‌کرد. انتشار فیلم شهادتش حین عملیات در خرابه‌های خیابان ابن‌سینای رفح در قامت یک سرباز معمولی، و ویدئوهای دیگری که بعدها از حضورهای مکررِ مشابهش در وسط میدان معرکه منتشر شد، ایمان واقعی‌اش به آن حکمت علوی را اثبات کرد.

🔺پنج: جنگ 🔹تحلیل طوفان‌الاقصی موضوع این یادداشت نیست، اما درک سنوار از ماهیت جنگ برای فلسطین و تحول صورت گرفته با ظهور جریانات اسلامی که بیشتر از هرجا در «خار و میخک» قابل ردیابی است به تکمیلِ شناخت ما از او کمک می‌کند. اویی که ابتدائاً جنگ را «چیز وحشتناک، تاریک و خفه‌کننده‌ای» توصیف می‌کند، ما را با دغدغه‌ی پدربزرگ بعد از شکست در جنگ ۶ روزه‌ی اعراب و اسرائیل همراه می‌کند که: «تا کی قرار است پنهان شویم و از سرنوشت‌مان فرار کنیم؟ دیگر نه مرگ خوب است و نه زندگی». و برای مخاطب شرح می‌دهد که درگیری چگونه در سرنوشت زندگی ما نوشته شده است، به طوری‌که اگر اینجا درگیر نشویم، «در صف روزانه‌ی گرفتن دبه‌ی آب -که آژانس قوس روزی دو سه ساعت شیرش را باز می‌کرد، و هیچ وقت به همه نمی‌رسید- با همسایگان‌مان خود درگیر خواهیم شد» یا پسران‌مان باخت‌های ما در دنیای واقعی را با دعوا و درگیری در بازی‌های سطح پایین جبران خواهند کرد. و این روی دیگر همان ماجراست که «مردم روستاهای الخلیل با زحمت بسیار محصولات لبنی و انجیر و انگور تولید می‌کردند و با کمترین قیمت در شهر می‌فروختند و محصولات شهر مثل صابون و لباس را با بیشترین قیمت می‌خریدند و برمی‌گشتند». او توجه داشت که زندگی، همه‌ی زندگی است. 🔹اما همچنان این سوال جدی باقیست که «وقتی کشورهای عربی با ارتش‌های تجهیزشده به نتیجه نرسیدند، مقاومت ما با دست خالی چه فایده‌ای دارد؟». داستان اعتصاب موفق در زندان صحنه‌ی خوبی است برای این‌که بتوانیم قدرت دستان خالی را وقتی درست در معادلات حاضر شوند را ببینیم، و ترغیب شویم که «سرزمین را فقط مردانش آزاد می‌کنند» -نه امکانات و تجهیزات-. قلمِ سنوار ما را قدم به قدم به این ایده سوق می‌دهد که ماجرای مبارزه‌ی فلسطینی‌ها، سیر جستجوی موفقیت با تسلیح روزافزون نبود؛ بلکه -به‌عکس- با شکست عملیات‌های نظامی حرفه‌ای، و تبدیل شدن سلاح‌های مخفیِ فدائیان به سنگ‌های در دست مردم، و آن‌گاه تبدیل شدنِ این سنگ‌ها به سلاح -سلاحی که دیگر آن سلاحِ بی‌روحِ سابق نبود- تحول بزرگ و موفقیت نظامی رقم خورد. این‌جا مردمی شدنِ مقاومت، یک شعار فانتزی -یا در برابر منطقِ تقویت و تسلیح نظامی- نیست، بلکه رجوعِ محتاجانه به تنها منبع قدرت برای رهبرانی است که واقعاً قصد مبارزه و پیروزی بر دشمنی را دارند که همواره در استفاده از سلاح‌های عادیِ اقتصادی-نظامی دست بالا را دارد و خواهد داشت. و البته این رجوع به مردم، اقتضائات و سختی‌های زیادی برای آن‌ها به دنبال دارد که معمولاً موجب می‌شود عطایش را به لقایش ببخشند. 🔹اویی که معتقد بود «فراموش نکنید که وطن فقط داستانی نیست که نقل شود، بلکه حقیقتی است که باید آن را زندگی کرد»، در کتابش درامِ دو دیدگاهِ سالمِ ملی‌گرایانه و اسلامگرایانه را تا آخرین صفحات کتاب پیش می‌برد و به وحدت می‌رساند، مردمی شدن مقاومت و اسلامی شدن آن را پابه‌پا و هم‌ارز هم تصویر می‌کند. این همراهی از کجا ناشی می‌شود؟ شاید در توجه و درکی که از آینده و اولویت آن وجود دارد؛ در توجهی که به امر بالقوه در برابر امر بالفعل وجود دارد، در اتکایی که به دل‌ها و دستانِ صاحب سلاح صورت می‌گیرد، نه خودِ سلاح، در ایمان به این‌که تنها آن‌کس که دوستِ مردمِ خودش است -یعنی متوجهِ «او» و رها از «ما و منی»- می‌تواند مقاومت را به نتیجه برساند؛ چنان‌که در فصل 22 «خار و میخک» داستان شکست امیدِ فلسطینیانِ چشم‌انتظارِ حمله‌ی صدام حسین به اسرائیل را به نظاره می‌نشینیم، در حالی که آگاه‌تران‌شان به معادلات کلان جهان می‌دانند که «آن کسی که با اسرائیل می‌جنگد و آن را شکست می‌دهد، ویژگی‌هایی دارد که صدام حسین آن‌ها را ندارد». 🔹قهرمان داستان «خار و میخک» در خلوت خود در این کشاکش است که آیا ماجرای فلسطین با ماجرای آزادی‌خواهی‌ها و استقلال‌طلبی‌های دیگر ملت‌ها -به جز اشتراکاتش- تفاوتی اساسی هم دارد یا نه. هرچند پاسخ جامع و کاملی برای این سوال نمی‌یابد، اما با خود فکر می‌کند «رسول خدا می‌توانست مستقیماً از مکه به آسمان برود. اما حکمت خدا اقتضا می‌کرد این عبور از قدس انجام شود، تا اهمیت قدس در راه به سوی آسمان برای مسلمانان روشن شود»، و می‌داند که این گره‌خوردگیِ مبارزه‌ی ملتِ طردشده از سرزمینش با «نبرد دین و تاریخ و وجود»، نه فقط مبارزه، بلکه دینداری را نیز به جایگاهی تازه ارتقاء می‌دهد، و می‌بینیم که موجب تدین و نمازخوان شدنِ جوانان داستان نیز می‌شود.

💠 اوایل دوران دانشجویی ما بچه‌های جمعیت امام علی ع هرسال فراخوان می‌زدند. به اسم «تدریس عشق» دانشجوهای دانشگاه‌های سراسری رو می‌فرستادن کل مدارس حاشیه شهر که مشکلات اینچنینی داشتند. حالا که اونها رو منحل کردند کاش بچه‌های ‎#منهای_فقر بانی همچین کارهای ماندگاری بشند. #وحید_اشتری 🔴@ghabl_enghelab