•| #نرگس_صرافیان_طوفان |•

قضیه این است که باید حق بدهی، باید رها کنی و حق بدهی، باید از دایره بیرون بایستی و از بیرون همه چیز را نگاه کنی و حق بدهی. باید خودت را جای آدم‌ها بگذاری و حق بدهی... باید درک کنی و باید ببخشی و باید کینه به قلبت نداشته‌باشی؛ که آدم‌ها هم مانند تو برای کارهایشان دلیل دارند! حتی اگر خودخواهانه، حتی اگر از روی استیصال، حتی اگر به غلط؛ اما آدم‌ها هم برای تمام رفتارها و واکنش‌ها و حرف‌هایشان دلیل دارند. فقط تو نیستی که عزیز کسی هستی و عزیزانی داری، فقط تو نیستی که هدف داری و برای اهدافت دیوانه‌وار می‌جنگی و فقط تو نیستی که می‌خواهی هرطور شده از پسِ خودت بربیایی و آسیب نبینی و قطعا که در این راه، خواسته یا ناخواسته به دیگران هم آسیب می‌زنی و بهتر است بپذیری گاهی هم خودت همان آدمی هستی که در مسیرِ آسیب ندیدن یا رسیدنِ کسی به هدفش ایستاده و خواسته یا ناخواسته آسیب دیده‌... زندگی صحنه‌ی مواجهه‌ی از روی استیصال آدم‌هاست! گاهی در نقش اجبار و گاهی در نقش مجبور! انگار که همه‌مان یک‌نفریم در موقعیت‌ها و زمان‌ها و نقش‌های مختلف، گاهی کسی هستیم که آسیب می‌زند، گاهی کسی که آسیب می‌بیند. چاره‌‌ای نیست، باید خودمان را ببخشیم؛ وقتی ناخواسته آسیب زدیم و دیگران را؛ وقتی ناخواسته به ما آسیب زده‌اند و برای تسکین به خودمان یادآوری کنیم که: حتما چاره‌ای نداشته‌اند و حتما چاره‌ای نداشته‌ایم! #نرگس_صرافیان_طوفان @narges_sarrafian_toofan

روان‌شناسی می‌گه یکی از دردناک‌ترین تله‌ها برای آدم‌هایی که زیاد فکر می‌کنند (Overthinkerها) اینه که قبل از اینکه حتی یه کلمه بگن، احساس قضاوت شدن دارن. مشکل این نیست که می‌ترسن بقیه فکر کنن احمق یا اشتباهن؛ مسأله اینه که ذهنشون طوری تنظیم شده که همه چیز رو می‌فهمه. اونا فقط حرفارو نمی‌شنون، بلکه لحن، نگاه، مکث، و حتی ثانیه‌ای که چشم طرف ازشون برمی‌گرده رو هم می‌بینن. می‌تونن حس کنن طرف مقابل داره باهاشون مخالفت می‌کنه؛ حتی وقتی هنوز دارن حرف می‌زنن. این نشونه‌ی بارز «حساسیت به طرد شدن»ه (Rejection Sensitivity). ترس عمیق از نادیده گرفته شدن یا اشتباه فهمیده شدن. برای همین مغزشون یه قانون ساده ولی قوی می‌سازه: سکوت یعنی امنیت. اما دردناک‌ترش اینه که واکنش بقیه فقط فکری نیست، بلکه توی بدنشون هم حس میشه. یه نگاه خنثی، یه مکث کوتاه، یا عوض شدن موضوع مکالمه می‌تونه مثل موجی از «من احمقم، درسته؟» از تنشون رد بشه. انگار هر بار که حرف می‌زنن، هوششون داره پشت میز متهم، محاکمه میشه. -ناشناس

دلیلی برای مقایسه نیست! ما فرق داریم، استعدادها و توان ما، جهان و نردبان ما فرق دارد!

خستگی‌ها و دویدن‌ها و زمین‌خوردن‌ها و بارها شکستن‌ها و بغض‌کردن‌ و گریستن‌هات را نمی‌بینند. تفریح نداشتن‌ها و شب‌بیدار ماندن‌ها و صبح زود بیدار شدن‌ها و بی‌امان کار کردن‌ها و دردِ سر و گردن و کمر و پا داشتن‌ها و زود پیر شدن‌ها و از دنیا سیر شدن‌هات را نمی‌بینند!!! - بعد از سال‌ها و ماه‌ها تلاش بی‌وقفه، به نتیجه که رسیدی می‌گویند: یا گنج پیدا کرده، یا دزدیده، وگرنه ماهم داشتیم... دنیا پر از آدم‌هایی‌ست که برایشان راحت تر است دیگران را متهم کنند، تااینکه بپذیرند اگر بیشتر تلاش می‌کردند و تاوان بیشتری می‌پرداختند، آن‌ها هم می‌رسیدند... #نرگس_صرافیان_طوفان @narges_sarrafian_toofan

افسردگی، سپر دفاعی مغز ما در برابر لشکر رنج‌ها و ترس‌ها و دردهای حل نشده است. وقتی سال‌ها و ماه‌ها اضطراب و اندوه داشتی و برای حل و رفعشان قدمی بر نداشتی، ذهن هوشمند تو تصمیم می‌گیرد به شیوه‌ی خودش، از تو در برابر اضطراب و اندوه، محافظت کند. رنج که مزمن و ادامه‌دار شد، مغز دست به کار می‌شود و بخش عظیمی از احساسات و ادراکات را از تو جدا می‌کند و اینجاست که تو به لحاظ احساسی، تقریبا یخ می‌زنی و بی‌حس می‌شوی. رنج که ادامه دار شد، ذهن، احساس خطر می‌کند و تمام تلاشش را به کار می‌گیرد تا تو در امان باشی. آدم‌های افسرده، بدون تردید مدت‌ها با اضطراب و اندوهی عظیم دست و پنجه نرم کرده‌اند و مدت‌ها جنگیده‌اند و پیروز این نبرد نبوده‌اند و ذهن، به کمکشان آمده و احساساتشان را روی حالت بقا تنظیم کرده تا بیش از این تحلیل نروند. هرچند که خنثی بودن برای هیچ‌کس خوشایند نیست، اما این نهایت تلاش ذهن انسان است تا از او در مقابل رگبار اندوه و اضطراب و افکار آزاردهنده، محافظت کند. افسردگی یک هشدار است، انگار روان تو با زبان بی‌زبانی فریاد بزند: به دادم برس، دارم از بین می‌روم.... #نرگس_صرافیان_طوفان @narges_sarrafian_toofan

خسته‌ام، کمی بغل می‌خواهم...

یا تمام شاعران تو را دوست داشته اند؛ یا من تو را در هر مصرع می یابم…! -لاادری

‏مشکل اینجاست که شاید تو الان در حال تجربه کردن سخت ترین ثانیه های زندگیت باشی و هیچ‌کس هم خبر نداشته باشه...

تا می‌روی شروع کنی و به گود برگردی، ناگهان ضربه‌ها شروع می‌شوند و طعنه‌ها شروع می‌شوند و آزار دادن‌ها شروع می‌شوند... انگار که این مردم با آدمِ تسلیم‌شده و گوشه‌ی رینگ افتاده هیچ‌کاری ندارند! تو زمانی در کانون توجهشان قرار می‌گیری و مهم می‌شوی که از تماشای درماندگی‌ات ناامیدشان کرده‌باشی و بلند شده‌باشی و ایستاده‌باشی و برای هدفی در حال نبرد باشی... #نرگس_صرافیان_طوفان @narges_sarrafian_toofan

چشمم آب نمی‌خوره!

باید موقعیتی را در نظر بگیرید تشنه و بدون آب در یک بیابان برهوت به دنبال آب می‌گردید و تا چشم کار می کند، هیچ چشمه آبی دیده نمی‌شود و به چشم نمی‌خورد. این یعنی ناامیدی در بدترین شکل ممکن! چشمم آب نمی‌خورَد اصطلاحی‌ست برای ناامیدی به انجام کاری یا رسیدن به جایی و نشان‌دهنده‌ی این است که شخص، به نتیجه‌ی کار امیدوار نیست. #اصطلاحات

تو به عنوان یک زن، نیاز داری یک‌وقت‌هایی استراحت کنی، جسم و روح و روان تو برای کار سنگین و ممتد ساخته نشده عزیز دلم! تو نمی‌توانی مثل یک مرد سخت و سنگین و مداوم کار کنی! تو نمی‌توانی مثل یک مرد اضطراب‌های سخت را تحمل کنی! تو نمی‌توانی مثل یک مرد چندین مشکل را هم‌زمان مدیریت کنی و به جزییات تک تکشان فکر نکنی و فرسوده نشوی! بپذیر که یک‌سری رنج‌ها برای تو نیست! بپذیر که یک‌سری کارهای سخت، مرد را مرد‌تر می‌کند و تو را پیرتر! بپذیر که اگر قرار بود توان و گنجایش زنان و مردان برابر باشد، نیازی به جفت آفریده‌ شدن نبود! بپذیر و بارهای سنگینی که با سماجت به روی شانه نگه داشته‌ای، زمین بگذار! بپذیر و اشک‌هایی که مدت‌هاست نریخته‌ای بریز! بپذیر و پناه ببر، کمک بخواه، خسته‌‌شو، اعتراف کن، لنگر بگیر، نفس بکش! این اسمش قوی بودن نیست عزیزم! داری خودت را پیر می‌کنی! ... دنیا همانقدر که به صخره‌های سرسخت، به دشت‌های وسیع نیاز دارد. تو را برای سرسبزی و رویش آفریده‌اند، نخواه که صخره باشی!!! #نرگس_صرافیان_طوفان @narges_sarrafian_toofan

از هر مردی بپرسی چگونه می‌توان زن خوبی بود، متوجه می‌شوی دارد ویژگی‌های یک برده را برایت تعریف می‌کند! - نوال سعداوی

پروردگارا! تو را سپاس برای قوتم، قدرتم، سلامتم، همتم... تو را سپاس برای اطرافیانم، کسانم، عزیزانم، رفیقانم، دوستانم... تو را سپاس برای درایتم، جراتم، جسارتم، شجاعتم... تو را سپاس برای هر آنچه که دارم، هر آنچه که می‌کارم و هرآنچه که بر می‌دارم... تو را سپاس برای رزقی که می‌فرستی و روزی و برکت و رونقی که برای ما مقدر کرده‌ای. شکر برای بودنت، برای دیدنت و برای هر آن گرهی که جز به دستان تو باز نمی‌شود و بی‌هیچ منتی باز می‌کنی. تویی رفیق‌ترین و عزیزترین و دلسوزترین! تویی همراه‌ترین و تکیه‌گاه‌ترین! ما را ببین و در امان بدار از هر بلا و مصیبتِ رسیده و نارسیده. پروردگارا! ما و عزیزانمان را در پناه خودت سلامت و در برکت نگاه‌دار؛ مباد که جز تو مقابل کسی ابراز رنج و اندوه کنیم! مباد که جز تو از کسی بخواهیم! مباد که جز تو کسی حلال مشکلاتمان باشد. خودمان را و عزیزانمان را به خودت می‌سپاریم، ای رفیق‌ترین و ای پناه‌ترین و ای تکیه‌گاه‌ترین! #نرگس_صرافیان_طوفان @narges_sarrafian_toofan

گفتم: مامان! اگر تمام آن افتادن‌ها برای این‌ بودند که من الآن اینجا ایستاده‌باشم چه؟ اگر باید تمام آن رنج‌ها را می‌کشیدم و تمام آن شکست‌ها و شکستن‌ها را تجربه می‌کردم و تمام آن اشک‌ها را می‌ریختم تا زودتر بزرگ شوم چه؟ اگر باید تمام آن تجربه‌های دردناک را پشت‌سر می‌گذاشتم تا عمق پیدا کنم؟! بیشتر بفهمم؟! عاقل‌تر شوم؟! اگر لازم بوده با آن‌ اتفاقات و آدم‌های ناخوشایند مواجه شوم تا دنیا را بهتر بشناسم و محتاط‌تر باشم و پخته‌تر رفتار کنم چه؟! گفتم: مامان! هیچ‌چیز در دنیای هیچ‌کس بی‌حکمت نیست! من ممنونم از تمام رنج‌ها و سختی‌ها و حتی ممنونم از آنان که مرا شکستند یا آزار دادند. تو بابتشان غمگین نباش عزیزم، همه چیز لازم بوده و مثل پازلی کنار هم چیده شده تا من به نما و بنای نیمه‌کاره‌ی امروز برسم. آدم شاید از چند تکه‌ی پازل خوشش نیاید، اما تمام تکه‌ها در کنار هم تصویر محکم و بی‌نقصی را می‌سازند که اگر همان تکه‌های نخواستنی نبودند، ایجاد نمی‌شد! گفتم: غصه نخور مامان، هرکس به شکلی در جهان درس پس می‌دهد و رشد می‌کند و بالاتر می‌رود. هرکس به شکلی تاوانِ آرزوهایش را می‌دهد. نمی‌شود که بدون رنج و تاوان به مقصد رسید! نمی‌شود که آسوده و راحت بود و رشد کرد! تمام اشتباهات و مشکلات لازم بوده‌اند تا من امروز اینجا و در این نقطه ایستاده‌باشم، شبیه به ظرفی که با ضربه‌های تیشه، عیار پیدا کرده و حالت گرفته و کامل شده... #نرگس_صرافیان_طوفان @narges_sarrafian_toofan

سال‌ها پیش تصمیم گرفت هرگز اشتباه کسی را تصحیح نکنم، مگر این‌که در قبال این کار پول بگیرم و هرگز شادتر از این نبوده‌ام. - ناشناس