🕊فرازتد🕯روشنگری‌علمی⚡️

📘 عنوان کتاب: «ذهن بیدار در عصر هوش مصنوعی؛ راهنمای کاربردی 35 مولفه تفکر انتقادی»

با ظهور #هوش_مصنوعی و گسترش رسانه‌ها، مهارت #تفکر_انتقادی اهمیت بیشتری پیدا کرده است. در دنیای امروز که ماشین‌ها و رسانه‌ها با سرعتی باورنکردنی اطلاعات تولید می‌کنند، ارزش انسان نه در داشتن اطلاعات، بلکه در سنجیدن صحت اطلاعات است. هرچه دسترسی به محتوا آسان‌تر می‌شود، نیاز به ذهنی که بتواند واقعیت را از اطلاعات نادرست تشخیص دهد، بیشتر از همیشه احساس می‌شود.

🔸خواننده گرامی، اگر مطالعه این کتاب برایتان مفید بود، دعوت می‌کنم تا هر مبلغی که مایلید را به‌عنوان بهای معنوی این اثر به حساب «خیریه امام علی شهرستان رباط کریم» واریز نمایید. تمامی مبالغ صرف حمایت از تحصیل و توانمندسازی دانش‌آموزان و دانشجویان مستعدِ کم‌بضاعت خواهد شد تا چراغ دانش برای همگان روشن بماند. 💳 شماره شبا: IR940570041681018899304101 💳 شماره کارت: 5022297000187331 موسسه خیریه امام علی(ع) شهرستان رباط کریم @iacharity

#نگاه محسن وثوقی در باره «هالوهای متوهم جنگ‌طلب» در فیلم «نفرت» (La Haine) ساختهٔ متیو کاسوویتز، صحنه‌ای کوتاه اما تعیین‌کننده وجود دارد. پیرمردی برای سه جوان معترض داستانی تعریف می‌کند که بیش از آن‌که شوخی باشد، هشدار است: دو زندانی را با قطارهای حمل احشام به اردوگاه‌های سیبری می‌برند. دستشویی در قطار ممنوع است. یکی از آن‌ها، به‌دلیل شرم و پایبندی افراطی به قواعد شخصی، هنگام توقف قطار دور می‌شود. قطار حرکت می‌کند. او می‌دود، شلوارش می‌افتد و ناچار می‌شود انتخاب کند: «شلوار یا قطار؟» شلوار را انتخاب می‌کند و در سرمای سیبری می‌میرد. این داستان درباره بدشانسی نیست؛ درباره ناتوانی در تصمیم‌گیری به‌موقع ‌{اولویتها} است. در این استعاره: شلوار* یعنی ایدئولوژی مقدس‌شده، باورهای غیرقابل مذاکره، شعارهای انقلابیِ منجمد، و ترس از بازنگری. قطار یعنی تاریخ، توسعه، علم، اقتصاد جهانی، سرمایه، فناوری و نظم واقعی جهان. مسئله اینجاست که این دو همیشه با هم جمع نمی‌شوند. جهان مدرن، برخلاف تصور ایدئولوگ‌ها، نه صبر می‌کند و نه توضیح می‌دهد. حرکت می‌کند؛ با یا بدون ما. خطای مزمن ما دقیقاً همین بوده است: خواستیم هم پرچم تقابل دائمی را بالا نگه داریم، هم از مزایای نظم جهانی استفاده کنیم. هم نیروهای توانمندِ «غیرخودی» را حذف کردیم، هم از کمبود مدیر و نخبگان نالیدیم. هم به جهان اعلام دشمنی کردیم، هم انتظار داشتیم درهای سرمایه، فناوری و بازار به رویمان باز بماند. این یک توهم بود؛ و هزینه‌اش را پرداخت کرده‌ایم. هیچ قدرتی در جهان، دشمنِ اعلامی خود را توسعه نمی‌دهد. هیچ نظمی، معترض دائمی‌اش را شریک پیشرفت نمی‌کند... سرمای سیبری امروز، دیگر اردوگاه کار نیست؛انزوای اقتصادی است، فرسایش اجتماعی است، فرار مغزهاست، سقوط سرمایه اجتماعی است، و مهم‌تر از همه: از دست رفتن زمان. مشکل ما فقط تحریم یا دشمن خارجی نیست؛مشکل، اصرار بر نرسیدن به قطار با افتخار ایدئولوژیک است. تاریخ با کسی دشمنی شخصی ندارد. فقط از کنار آن‌هایی که {حرکت را} انتخاب نمی‌کنند، عبور می‌کند... @FarazTed

#نگاه محسن وثوقی *سرمای سیبری؛ وقتی ایدئولوژی از قطار جا می‌ماند* در فیلم *نفرت* (*La Haine*، ۱۹۹۵) ساختهٔ متیو کاسوویتز، صحنه‌ای کوتاه اما تعیین‌کننده وجود دارد. پیرمردی برای سه جوان معترض داستانی تعریف می‌کند که بیش از آن‌که شوخی باشد، هشدار است: دو زندانی را با قطارهای حمل احشام به اردوگاه‌های سیبری می‌برند. دستشویی در قطار ممنوع است. یکی از آن‌ها، به‌دلیل شرم و پایبندی افراطی به قواعد شخصی، هنگام توقف قطار دور می‌شود. قطار حرکت می‌کند. او می‌دود، شلوارش می‌افتد و ناچار می‌شود انتخاب کند: *شلوار یا قطار؟* شلوار را انتخاب می‌کند و در سرمای سیبری می‌میرد. این داستان درباره بدشانسی نیست؛ درباره *ناتوانی در تصمیم‌گیری به‌موقع* ‌{اولویتها} است. در این استعاره: * *شلوار* یعنی ایدئولوژی مقدس‌شده، باورهای غیرقابل مذاکره، شعارهای انقلابیِ منجمد، و ترس از بازنگری. * *قطار* یعنی تاریخ، توسعه، علم، اقتصاد جهانی، سرمایه، فناوری و نظم واقعی جهان. مسئله اینجاست که *این دو همیشه با هم جمع نمی‌شوند*. جهان مدرن، برخلاف تصور ایدئولوگ‌ها، نه صبر می‌کند و نه توضیح می‌دهد. حرکت می‌کند؛ با یا بدون ما. خطای مزمن ما دقیقاً همین بوده است: خواستیم هم پرچم تقابل دائمی را بالا نگه داریم، هم از مزایای نظم جهانی استفاده کنیم. هم نیروهای توانمندِ «غیرخودی» را حذف کردیم، هم از کمبود مدیر و نخبگان نالیدیم. هم به جهان اعلام دشمنی کردیم، هم انتظار داشتیم درهای سرمایه، فناوری و بازار به رویمان باز بماند. این یک توهم بود؛ و هزینه‌اش را پرداخت کرده‌ایم. هیچ قدرتی در جهان، دشمنِ اعلامی خود را توسعه نمی‌دهد. هیچ نظمی، معترض دائمی‌اش را شریک پیشرفت نمی‌کند... سرمای سیبری امروز، دیگر اردوگاه کار نیست؛ انزوای اقتصادی است، فرسایش اجتماعی است، فرار مغزهاست، سقوط سرمایه اجتماعی است، و مهم‌تر از همه: *از دست رفتن زمان*. مشکل ما فقط تحریم یا دشمن خارجی نیست؛ مشکل، *اصرار بر نرسیدن به قطار با افتخار ایدئولوژیک* است. تاریخ با کسی دشمنی شخصی ندارد. فقط از کنار آن‌هایی که انتخاب نمی‌کنند، عبور می‌کند... @FarazTed

اشتباه آپلود اصلاح شد فایل جدید  جایگزین شد #temp

وینز گفت: «سطح تهدید کنونی احتمالاً بهترین نشانهٔ ما از آنچه در حال حاضر رخ می‌دهد و ممکن است در آیندهٔ نزدیک رخ دهد، است. ما دریافتیم که الگوهای تهدیدهای امروز متفاوت از الگوهای انقراض‌های گذشته است. برای مثال، بیشتر گونه‌های منقرض‌شده نرم‌تنان و مهره‌داران در جزایر هستند که توسط گونه‌های مهاجم منقرض شده‌اند، اما بیشتر گونه‌های در معرض تهدید امروز گونه‌های قاره‌ای مواجه با تخریب زیستگاه هستند.» سابان تأکید کرد که این مطالعه نباید برای暗示 اینکه تأثیرات انسانی بی‌اهمیت هستند یا گونه‌ها دیگر در خطر نیستند، استفاده شود. او گفت: «از دست رفتن تنوع زیستی در حال حاضر مشکل بزرگی است و فکر می‌کنم ما هنوز اثرات احتمالی آن را ندیده‌ایم. اما مهم است که در مورد آن با دقت صحبت کنیم، اینکه علم ما در جزئیات این از دست رفتن‌ها و جلوگیری از موارد آینده دقیق باشد.» این مطالعه همچنین با ادعاهای گستردهٔ اینکه نرخ انقراض‌ها در حال شتاب گرفتن هستند، در تضاد است. وینز گفت: «ما نشان می‌دهیم که نرخ انقراض‌ها به سمت حال سریع‌تر نمی‌شوند، همان‌طور که بسیاری ادعا می‌کنند، بلکه چندین دهه پیش به اوج رسیده‌اند.» برای چندین گروه، از جمله بندپایان، گیاهان و مهره‌داران خشکی، نرخ انقراض‌ها طی قرن گذشته، به ویژه از اوایل دههٔ ۱۹۰۰، به طور پیوسته کاهش یافته است. وینز اشاره کرد که یک توضیح محتمل این است که «بسیاری از افراد سخت تلاش می‌کنند تا گونه‌ها را از انقراض نجات دهند. و ما شواهدی از مطالعات دیگر داریم که سرمایه‌گذاری پول در حفاظت واقعاً مؤثر است.» سابان توضیح داد که این مطالعه تا حدی انگیزه‌ای برای فاصله گرفتن از روایت‌های بیش از حد فاجعه‌بار در مورد انقراض داشته است. او گفت: «اگر بگوییم آنچه در حال حاضر رخ می‌دهد مانند برخورد شهاب‌سنگ به زمین است، مشکل غیرقابل حل می‌شود. با نگاه به داده‌ها به این شیوه، امیدواریم که مطالعهٔ ما درک کلی ما از از دست رفتن تنوع زیستی را آگاه کند و به ما کمک کند تا راه‌های بهتری برای مقابله با آن پیدا کنیم.» منبع: https://scitechdaily.com/the-sixth-mass-extinction-might-be-a-myth-new-evidence-shows/ تحقیقی: زیست‌شناسی حفاظت و اکولوژی فرگشتی @FarazTed ⭐️

#خبر_علمی انقراض ششم جمعی ممکن است افسانه‌ای بیش نباشد: شواهد جدید نشان می‌دهد پژوهشی جدید نشان می‌دهد که نرخ انقراض‌ها طی یک قرن اخیر در حال کاهش بوده و فرضیات مربوط به انقراض جمعی در حال وقوع را به چالش می‌کشد. پژوهشی جدید از دانشگاه آریزونا ایدهٔ اینکه زمین در حال تجربهٔ یک انقراض جمعی با شتاب سریع است را به چالش می‌کشد. کریستن سابان و جان وینز از دپارتمان اکولوژی و زیست‌شناسی فرگشتی دانشگاه آریزونا با تحلیل داده‌های ۵۰۰ سال گذشته در میان گیاهان و جانوران، دریافتند که نرخ انقراض‌ها در واقع حدود یک قرن پیش به اوج خود رسیده و از آن زمان به بعد کاهش یافته است. پژوهشگران همچنین اشاره کردند که انقراض‌های پیشین که اغلب برای توجیه پیش‌بینی‌های کنونی استفاده می‌شوند، عمدتاً ناشی از گونه‌های مهاجم در جزایر بوده‌اند، نه تهدید اصلی کنونی که تخریب گستردهٔ زیستگاه است. برای سال‌ها، گزارش‌های علمی متعددی پیشنهاد کرده‌اند که زمین ممکن است در حال ورود به رویداد انقراض جمعی دیگری باشد. این پیش‌بینی‌ها اغلب بر پایهٔ تعمیم الگوهای انقراض از ۵۰۰ سال گذشته به آینده و فرض شتاب چشمگیر از دست رفتن گونه‌ها استوار هستند. پژوهشی جدید از کریستن سابان و جان وینز از دپارتمان اکولوژی و زیست‌شناسی فرگشتی دانشگاه آریزونا دیدگاهی متضاد ارائه می‌دهد. یافته‌های آن‌ها نشان می‌دهد که انقراض‌ها در میان گیاهان، بندپایان و مهره‌داران خشکی‌زی به اوج خود حدود یک قرن پیش رسیده و از آن زمان کاهش یافته‌اند. پژوهشگران همچنین اشاره کردند که انقراض‌های پیشین که اغلب برای توجیه پیش‌بینی‌های کنونی استفاده می‌شوند، عمدتاً ناشی از گونه‌های مهاجم در جزایر بوده‌اند، نه تهدید اصلی کنونی که تخریب گستردهٔ زیستگاه است. نویسندگان استدلال می‌کنند که بسیاری از ادعاها در مورد انقراض جمعی مدرن بر پایهٔ پیش‌بینی‌هایی استوار است که تغییرات در عوامل محرک انقراض در طول زمان را در نظر نمی‌گیرند. کار آن‌ها که در مجلهٔ Proceedings of the Royal Society of London منتشر شده، نخستین پژوهش است که نرخ انقراض‌های اخیر، علل و الگوها را در میان گروه‌های گیاهی و جانوری بررسی می‌کند. برای انجام تحلیل خود، سابان و وینز داده‌های انقراض برای ۹۱۲ گونهٔ گیاهی و جانوری را که طی پنج قرن گذشته ناپدید شده‌اند، بررسی کردند. در مجموع، اطلاعات از نزدیک به ۲ میلیون گونه در این مطالعه گنجانده شده است. وینز، استاد اکولوژی و زیست‌شناسی فرگشتی، گفت: «ما کشف کردیم که علل آن انقراض‌های اخیر بسیار متفاوت از تهدیدهایی است که گونه‌ها در حال حاضر با آن مواجه هستند. این امر تعمیم الگوهای انقراض گذشته به آینده را مشکل‌ساز می‌کند، زیرا عوامل محرک به سرعت در حال تغییر هستند، به ویژه در مورد از دست رفتن زیستگاه و تغییر اقلیم.» انقراض‌های اخیر مستقیم‌ترین شواهد از دست رفتن گونه‌ها را ارائه می‌دهند. با این حال، بسیاری از پیش‌بینی‌ها فرض می‌کنند که این الگوهای گذشته را می‌توان به طور یکنواخت در گروه‌ها، مناطق و محیط‌های مدرن اعمال کرد. یافته‌های آن‌ها این فرض را تأیید نمی‌کند. سابان، نویسندهٔ اصلی که اخیراً از دانشگاه آریزونا فارغ‌التحصیل شده و اکنون دانشجوی دکتری در دانشگاه هاروارد است، گفت: «به惊讶 ما، انقراض‌های گذشته پیش‌بینی‌کنندهٔ ضعیف و نامعتبر خطر کنونی برای هر گروه داده‌شدهٔ جانوری یا گیاهی هستند.» نرخ انقراض‌ها در میان گروه‌های گونه‌ای به طور قابل توجهی متفاوت بود. نرم‌تنان مانند حلزون‌ها و صدف‌داران، و همچنین مهره‌داران، بیشترین تأثیر را پذیرفتند، در حالی که گیاهان و بندپایان انقراض‌های ثبت‌شدهٔ بسیار کمتری را تجربه کردند. بسیاری از انقراض‌ها در جزایر ایزوله رخ داد، از جمله جزایر هاوایی. در قاره‌ها، بیشتر از دست رفتن‌ها در اکوسیستم‌های آب شیرین رخ داد. گونه‌های مهاجم عامل غالب انقراض در جزایر بودند، اما از دست رفتن زیستگاه به عنوان عامل اصلی (و همچنان تهدید اصلی) در مناطق قاره‌ای ظاهر شد. شکارچیان و رقبای معرفی‌شده توسط انسان، از جمله موش‌ها، خوک‌ها و بزها، احتمالاً بسیاری از گونه‌های جزیره‌ای را به انقراض کشاندند. یافتهٔ غیرمنتظرهٔ دیگری این بود که نرخ انقراض‌ها طی ۲۰۰ سال گذشته شواهدی از افزایش ناشی از تغییر اقلیم نشان نمی‌دهد. وینز گفت: «این به معنای آن نیست که تغییر اقلیم تهدیدی نیست. فقط به این معناست که انقراض‌های گذشته تهدیدهای کنونی و آینده را منعکس نمی‌کنند.» تیم همچنین دسته‌بندی‌های تهدید مانند «در معرض تهدید»، «در خطر انقراض» یا «کمترین نگرانی» را برای ۱۶۳۰۰۰ گونهٔ ارزیابی‌شده توسط اتحادیهٔ بین‌المللی حفاظت از طبیعت ارزیابی کرد.

#تصویر هم آغوشی ترسناک یک جفت عنکبوت خرچنگی در حال معاشقه (جفت‌یابی)، تفاوت اندازه بین نر و جفتش. در برخی گونه‌ها، اندازه ماده می‌تواند بیش از ۶۰ برابر نر است. Creepy cuddle. This shot of a pair of courting crab spiders, taken by nature photographer Sandip Guha in Siliguri, India, highlights the difference in size between the male and his mate — in some species, the female is more than 60 times larger. The picture was a winner at this year’s London Camera Exchange Photographer of the Year competition. @FarazTed

خبرهای علمی بزبان فارسی #خلاصه‌با‌لینک مرحله آماده سازی قبلی

..

خبرهای علمی بزبان فارسی #خلاصه‌با‌لینک مرحله آماده سازی قبلی

#مهرورزی اینجا مسئله «یک گربه» نیست. اینجا جامعه‌ای‌ست که باید تصمیم بگیرد تماشاچی بماند یا مسئولیت‌پذیر شود. وقتی برای نجات یک جان کوچک جاده را می‌شکافند، بعضی‌ها فوری می‌گویند: «بی‌خودی شلوغش نکنید.» همان‌ها کنار تصادف گوشی بالا می‌آورند، فیلم می‌گیرند، و چند ساعت بعد می‌نویسند: «عجب آدمایی… کسی کمک نکرد.» همان‌ها در مترو از کنار سالمندی که زمین خورده رد می‌شوند، اما شب، استوریِ اخلاق و انسانیت می‌گذارند. همان‌ها آزار حیوان را شوخی می‌دانند، بعد از خشونت جامعه تعجب می‌کنند و می‌پرسند: «چی شد اینجوری شد؟» جاده را می‌شود دوباره ساخت. اما جامعه‌ای که بی‌تفاوتی را توجیه می‌کند، در بحران‌ها فقط بلد است دنبال مقصر بگردد. این احساسات نیست. این حساب‌وکتابِ واقعیِ یک ملت است. @FarazTed