توئیتیسم | 𝗧𝘄𝗲𝗲𝘁𝗶𝘀𝗺𝗲

تحت نظر سازمان ها ☕

الهی شکر برای سلامتی، برای کار، برای خانواده، برای تولد، برای روئیدن، برای بهار... الهی شکر برای امید، برای تلاش، برای آرزو داشتن و برای آرزوها امیدوار بودن و تلاش کردن... الهی شکر برای آب، برای هوا، برای زمین، برای غذا، برای خورشید، برای ستاره، برای ماه، برای درخت، برای پرنده، برای چرنده، برای تک تک موجودات دنیا... الهی شکر برای چشم، برای گوش، برای دست، برای پا، برای صورت برای جسم، برای روح، برای زیستن، برای بقا ... الهی شکر برای دیدن، برای شنیدن، برای لمس کردن، برای چشیدن، برای احساس کردن، برای فهمیدن... الهی شکر، برای تفکر، برای هوش، برای درایت، برای شعور... الهی شکر که می‌بینم، که می‌شنوم، که می‌خوانم، که تلاش می‌کنم، که می‌رسم، که می‌توانم، که حل می‌کنم، که عزیزانی دارم و دلخوشی‌هایی دارم و امیدهایی که ایمان دارم محقق خواهند شد... الهی شکر برای خودت، تویی که می‌بینی و می‌چینی و برای اوضاعی که درست خواهدشد؛ بزرگ‌ترین تضمینی...! شب خوش🌚🌙

یکی از مجردی لذت میبره، یکی از متاهل بودن؛ مهم اینه شاد و خوشحال باشن. یکی امروز طلاق گرفته، یکی امروز مادر شده؛ و هر دو احساس خوشبختی می‌کنند. یکی بیرون از خونه کار می‌کنه، یکی توی خونه کار می‌کنه؛ کار هر دو مورد تقدیره. یکی خوشحاله وزن کم کرده، یکی خوشحاله وزنش زیاد شده؛ همه برای نتیجه یکسان تلاش نمی‌کنند. زندگی هیچکدوم از ما کاملا شبیه هم نیست، برای احساس خوشبختی مجبور نیستیم مثل هم باشیم. هر کسی مسیر خودشو داره. حق

تو همیشه میتونی پیشرفت کنی اما هیچوقت نمیتونی به جایگاه ″بی‌نقص شدن″ برسی شب خوش

وقتی کم حرف بزنی باهوش تر به نظر میرسی احترام بیشتری جلب میکنی بیشتر گوش میدی خطای کمتری داری قدرت بیشتری داری دشمن کمتری داری توجه بیشتری جلب میکنی تسلط بیشتری داری تأثیرگذارتر میشی

من دیگه پرونده ی عشق و عاشقی تو زندگیمو مختومه اعلام میکنم

خیلی وقت‌ها جدایی عاطفی یا فاصله گرفتن، به خاطر «از دست رفتن علاقه» نیست. افراد هنوز همدیگه رو دوست دارن اما دیگه ذخیره‌ روانی برای مراقبت، همدلی یا تحمل سختی‌ها ندارن. این وضعیت معمولا در روابط طولانی‌مدت، یا جاهایی که یکی از طرفین بار زیادی از احساس و مسئولیت رو به دوش می‌کشه، پیش میاد. به این حالت "فرسودگی عاطفی" میگن شب خوش

آیا تو همانی هستی که می‌خواهی باشی؟ در دل یک منظره‌ی سرد و ساکت، جمله‌ای ساده اما کوبنده روی حصار نقش بسته: “ARE U WHO U WANT TO BE” نه پیچیده‌ست، نه پرزرق‌وبرق—اما همین سادگی‌اش، ذهن رو به لرزه می‌اندازه. این جمله، دعوتی‌ست به مکث. به بازنگری در مسیرهایی که رفتی، نقش‌هایی که پذیرفتی، و رؤیاهایی که شاید فراموششون کردی. سایه‌ی کسی که عکس رو گرفته، روی برف افتاده؛ نمادی از حضور انسانی که خودش هم شاید درگیر همین پرسشه. در روان‌شناسی وجودی، این سؤال یکی از بنیادی‌ترین پرسش‌هاست: “آیا زندگی‌ات با ارزش‌ها و رؤیاهای درونی‌ات هم‌راستاست؟” این تصویر، یک ایستگاهه—جایی برای توقف، فکر کردن، و شاید شروع دوباره. نه برای رسیدن به کمال، بلکه برای نزدیک شدن به خود واقعی.

تفاوت‌های زنان و مردان در روانشناسی _ زبان احساسات زنان در بیان و پردازش احساسات معمولاً راحت‌ترند. آن‌ها وقتی مشکلی دارند بیشتر تمایل به صحبت و تخلیه هیجانی دارند. مردان اما بیشتر به دنبال راه‌حل سریع‌اند و ممکن است سکوت کنند. همین تفاوت باعث می‌شود گاهی زن به شنیده شدن نیاز داشته باشد، ولی مرد فقط بخواهد مشکل را حل کند. _ زبان بدن و جزئیات زنان معمولاً به نشانه‌های ظریف زبان بدن توجه بیشتری می‌کنند. یک تغییر کوچک در لحن یا نگاه را سریع‌تر متوجه می‌شوند. مردان بیشتر روی پیام اصلی تمرکز می‌کنند و ممکن است از جزئیات عاطفی عبور کنند. _ واکنش به استرس زنان در موقع استرس تمایل دارند شبکه‌های حمایتی ایجاد کنند، با دوستان حرف بزنند و همدلی بگیرند. مردان بیشتر به سمت انزوا یا فعالیت‌های عملی می‌روند تا فشار را تخلیه کنند. _ یادگیری و حافظه تحقیقات نشان داده زنان معمولاً در حافظه کلامی و جزئیات اجتماعی قوی‌ترند. مردان در کارهای فضایی–حرکتی مثل جهت‌یابی یا کار با نقشه‌ها عملکرد بهتری دارند. _ سبک عشق ورزیدن زنان بیشتر عشق را با توجه، کلمات و مراقبت احساسی نشان می‌دهند. مردان غالباً با عمل، حمایت مالی یا حل مشکلات، عشق خود را ابراز می‌کنند. این تفاوت‌ها به معنای "بهتر بودن" یکی نیست، بلکه مکمل هم هستند. وقتی زن و مرد این تفاوت‌ها را می‌شناسند، توقعاتشان واقعی‌تر می‌شود و روابطشان عمیق‌تر.

هر وقت دیدی راه سخته بدون داری به جای مهمی میرسی! هیچ‌کس راحت قله رو فتح نکرده ...

نبگیانی دایکم ودو کس ناکوم نازانم چی شاید بوخوت وابی

لگل کس دوستم نیه رلی چی نبخدای کس حسابم بو ناکا فقیرم😂 دوست گرتن چیه برون ودو ایندی خو کون

هرچه بالغ‌تر شدم، بیشتر فهمیدم که آرامش واقعی در زندگی از مثبت بودن همه چیز نمیاد؛ از پذیرش میاد. پذیرش اینکه همه‌ی روزها قرار نیست خوب و شاد باشن. گاهی روزهای سخت داریم، گاهی اشتباه می‌کنیم، زمین می‌خوریم، کلافه می‌شیم، و این‌ها بخشی از مسیر زندگی‌ان. لازم نیست همیشه قوی باشی یا لبخند بزنی. گاهی فقط باید بپذیری که انسان بودن یعنی تجربه‌ی طیف وسیعی از احساسات. وقتی خودت رو با تمام بالا و پایین‌هات بپذیری، آرامش آروم‌آروم خودش رو نشون می‌ده. و اون‌وقت حتی وسط روزهای سخت، یه نقطه‌ی روشن پیدا می‌کنی که ازش امید می‌جوشه.

حرفاتون اینجا بهم بگین🌙🌚

🌚🌙

🖇️ باید آرام‌تر می‌شدم و آرام‌تر ادامه می‌دادم، خبری نبـود که! این من بودم که همه چیز را زیاد جدی گرفته بودم. . . زندگی روالش آهستگی بود و من تند می‌رفتم و این خودم بودم که خودم را آزار می‌دادم! عجول که باشی و تند که بروی و صبـور که نباشی، دائما مضطرب خواهی‌بود و من خودم هر صبح، هیزم به آتش اضطراب خودم می‌ریختم و در عجب بودم که این حجم سیال نگرانی و اضطراب از کجا می‌آید!؟ از یک‌ جا به بعد به اشتباهاتت پی می‌بری و مهم نیست کجای مسیری، قاطعانه می‌زنی روی ترمز و نفس عمیقی می‌کشی و از نو شروع می‌کنی، این‌بار اما سنجیده‌تر، آهسته‌تر، آرام‌تر. . . و زندگی دقیقا از همان‌جاست که روی خوشش را به تو نشان خواهد داد و تو درخواهی‌یافت که جهان به‌سان تماشای یک نوزاد، آرام و خونسرد و زیباست. . . شب خوش🌚🌙

vibe me