سرای دانایی

نمونه سوالات آزمون سر دفتري

🟡۲۴۰نکته مهم وآزمونی #جزا_عمومی ۱تا۳((جدید))

🟡مبحث کتاب القضا 👌خلاصه شرح العمه #احمد_غفوری

🟡جلوگیری از حواس پرتی مطالعه 🗣استاد احمد غفوری

https://scholarlypublishingcollective.org/psup/utopian-studies/article-abstract/36/3/653/404902/Keys-to-Paradise-Imamate-and-the-Utopian-Longings?redirectedFrom=fulltext بعد از چهار سال کار مداوم، نوشتن‌های بی‌پایان، بازنویسی‌های سخت و لحظه‌هایی که واقعاً مرا تا مرز خستگی برد، مقاله‌ای که به‌صورت مشترک با دکتر بابک رحیمی روی آن کار کردم، بالاخره در مجله بین‌المللی Utopian Studies منتشر شد. این پروژه برای من فقط یک کار پژوهشی نبود؛ تجربه‌ای بود که به‌اندازه یک دکترا از من انرژی، صبر و زندگی گرفت و هم‌زمان افق تازه‌ای درباره نسبت امامت، دعا و امید در سنت شیعی برایم گشود. در این پژوهش تلاش کرده‌ایم دعا، زیارت و دکترین امامت را نه صرفاً به‌عنوان مناسک مذهبی، بلکه به‌عنوان شیوه‌هایی برای ساختن امید و حرکت به سوی «نه‌هنوز» بلوخی بفهمیم؛ اینکه چگونه مفاتیح‌الجنان در دل زندگی روزمره، لحظه‌هایی برمی‌سازد که انسان را از اکنون جدا و به‌سوی آینده‌ای ممکن پرتاب می‌کند. تحلیل ما نشان می‌دهد که غیبت امام دوازدهم در باور شیعیان نه غیبتِ تهی، بلکه حضوری پنهان و جهت‌ساز است که میل به آینده را زنده نگه می‌دارد. سپاسگزارم از دکتر رحیمی که در تمام این مسیر با دانش، دقت و بزرگواری همراهی‌ام کردند. نوشتن این مقاله برای من سفری بود از دل تاریخ و متون مذهبی تا عمق تجربه انسانی؛ سفری که هر بار مرا وادار کرد دوباره فکر کنم، دوباره بنویسم و دوباره خودم را پیدا کنم. انتشار آن برایم نه پایان، بلکه گشوده شدن دری است به ادامه راهی که هنوز بسیار از آن نیامده است. 〰️〰️〰️〰️〰️ 🔰 خلاصه‌ای درباره مقاله: 🔸 در این مقاله تلاش کرده‌ام با استفاده از نظریه اتوپیایی ارنست بلوخ، نگاهی تازه به دکترین امامت و سنت‌های دعایی شیعه بیندازم؛ نگاهی که تشیع را نه فقط یک نظام فقهی یا سیاسی، بلکه یک ساختار زنده برای تولید و بازتولید امید در دل سبک زندگی باورمندانه می‌فهمد. از دل مفاهیم بلوخ—به‌ویژه «نه‌هنوز»—نشان داده‌ام که چگونه غیبت امام، دعا، مناجات و زیارت، همگی سازوکارهایی‌اند که شیعه از طریق آنها آینده را در دل اکنون زنده نگه می‌دارد و جهان را از وضعیت فعلی به سمت امکان‌های گشوده‌شده سوق می‌دهد. 🔸 در ادامه دکترین امامت را بازخوانی کرده‌ام و توضیح داده‌ام که امام در سنت شیعی فراتر از یک رهبر تاریخی یا سیاسی است؛ او نقطه ثقل امید و «حضورِ غایب»ی است که جهان مؤمن را جهت‌مند می‌کند و برای او معنا می سازد. در چنین چارچوبی، امامت نوعی نیروی اتوپیایی است که اجازه می‌دهد مؤمن، حتی در دل تاریخ پر از رنج و بی‌عدالتی، همچنان چشم به آینده داشته باشد. غیبت امام دوازدهم در این تحلیل نه به‌عنوان یک فقدان، بلکه به‌عنوان یک حضور معنویِ جهت‌ساز فهم شده است؛ حضوری که میل به آینده را پیوسته زنده نگه می‌دارد. 🔸 در بخش پایانی، مفاتیح‌الجنان را نه یک کتاب دعا، بلکه یک متن اتوپیایی تحلیل کرده‌ام؛ متنی که با ساختار زمانی‌اش، با دعاها و زیاراتش، و با ریتم تکرارشونده‌اش، زندگی مؤمن را سازمان می‌دهد و به او «نقشه‌ای معنوی» برای حرکت از اکنون به آینده می‌دهد. دعا در این متن یک کنش است؛ نوعی سفر درونی که مؤمن را از رنج به امید منتقل می‌کند. زیارت نیز در این خوانش، لحظه‌ای است که فرد میان حال و آینده قرار می‌گیرد و به سوی جهانی که هنوز نیامده، اما امکانش وجود دارد، حرکت می‌کند. این نگاه، برای نخستین‌بار دعا و زیارت را در قالب پدیدارشناسی امید بررسی کرده و نشان داده است که تشیع، در ژرف‌ترین لایه‌هایش، سنتی است که راه‌های زیستن امید را می‌سازد. 🆔 جهت دریافت فایل مقاله به @Mnasravi پیام دهید. محمد نصراوی 🔹اتوپیانیست؛ ⭕️ اتوپیا، امید، آگاهی ... 🆔 @Utopianist_Nasravi 🌐 http://nasravi.com