DialogueBox Plus

خردسال بودم، بزرگ‌ترها زل زده بودند به صفحه چهارده اینچِ تلوزیون سیاه و سفید، عابدزاده سه پنالتی از کره شمالی گرفت، بعدها فهمیدم لباسش سبز بود، عابدزاده پنالتی‌ها را گرفت، پشتک زد، باقی تیم روی سرش ریختند، عابدزاده روی پیست تارتانِ پکن پرچم بزرگی را گرفته بود و دور افتخار می‌زد. آن آوردگاه برای من شروع چیزی بود به نام عشقِ به تیم ملی... عشقی که سالهاست به نبض و تمام سیستم عصبی من مانند ده‌ها میلیون نفر دیگر گره کور خورده... با تیم ملی گریسته‌ام، دیوانه‌ شده‌ام، با او فحش داده‌ام، دوباره آشتی کرده‌ام، با تیم ملی زندگی کرده‌ام تا همین اواخر... از تیم ملی چند صحنه هست که تا پیش از مرگ یا آلزایمر هرگز فراموش نخواهم کرد. بازی با ژاپن در آن سال عجیب که ماه و خورشید و فلک دست به یکی کرده بودند تا ما به جام جهانی برسیم. همان بازی که در کوالالامپور به ژاپن باختیم، عابدزاده شیرجه زد پهلویش به تیر عمودی دروازه خورد، ما هم جلوی تلوزیون درد کشیدیم، باختیم تا به استرالیا برسیم. کمی پیش‌تر در بازی‌های آسیایی هیروشیما دروازه‌بان بحرین به قفسه سینه علی ما لگد زد، پس از پایان بازی مشخص شد قفسه سینه علی در آن صحنه شکسته، طحالش پاره شده ولی خم به ابرو نیاورده بود مَرد حسابی... دوباره چند سال بعد وقتی کریم باقری از وسط زمین دروازه کره جنوبی را باز کرد علی دایی در دفع یک توپ اشتباه کرد، گل کریم پرپر شد و ما آن بازی را در لبنان باخیتم، گریه کردم... بازی صعود در برابر استرالیا، بازی تاریخی ما در برابر آمریکا، گل شیرجه‌ای علی دایی به کویت، دریبل زدن‌های دیوانه‌وار علی کریمی برابر کره جنوبی و صحنه‌های دیگری که هرگز فراموش نخواهم کرد... حالا چند قدم مانده به جام جهانی ۲۰۲۲ است و تیم ملی راهی قطر، چیزی درون من مُرده است. حتی یادم نیست گل صعود به جام جهانی را چه کسی زد. طلاق عاطفی اینگونه است. یک روز چشم‌ها را باز می‌کنی و کسی که جان و زندگی‌ات بود می‌شود هیچ، می‌شود کسی که بود و نبودش برای تو تفاوتی ندارد. فقط می‌دانی چنین کسی هست که زمانی با او روزگاری داشتی که حالا حتی اندیشیدن به آن روزگار هم آزارت می‌دهد... بلاتکلیف مانده‌ام با این عشق پیشین چه کنم، از باختش خوشحال شوم یا از بردش، اصلا بازی‌هایشان را نگاه کنم یا نه؟ این بلاتکلیفی واضح‌ترین شکل از یک طلاق عاطفیِ واقعی است... @baycot #رسول_اسدزاده

ابرهای سیاه روزها و شب‌ها در دل آدم‌برفی‌ها گریستند؛ چنان که دیگر فرق شب و روز را به یاد نیاوردند و آب شدند... @hamid_salimi59 و شب بخیر 🖤❤️

و پس از اندوه‌هایمان همچون بهار زنده خواهیم شد، انگار هرگز مزه‌ی تلخی را نچشیده ایم... @baycot

اسبی اندوهگینم، و دوست ندارم درباره اندوهم با کسی حرف بزنم، جز او که همیشه بلد بود اندوه بزرگ من را در لبخند بزرگش حل کند. هزار سال پیش لبخند بزرگش را از دست دادم، و در اندوه بزرگم اقامت کردم؛ ساکت و صبور. و می‌دانم نخواهدآمد. یادم باشد برایش بنویسم"دیگر منتظر نبودن" از "هنوز منتظر بودن" هم سخت‌تر است... @hamid_salimi59

گفتی از ده بشمر تا یک، من برم قایم بشم. از هشت شمردم، ترسیدم یهو بری یه‌جای دور دیگه پیدات نکنم. رسیدم به چهار، عدد بعدیش یادم نیومد. من هنوز همونجام. بیا پیدام کن تو که بلدی. بیا. @hamid_salimi59

هر فصل از وحشت رسوا شدن هنوز ما را به رنگ جماعتشان رنگ می‌زنند بیهوده دل مبند بر این تختِ روی آب روزی تمام اسکله‌ها زنگ می‌زنند #علیرضا_عصار #موزیک_کست #انسانک40 @ensanak 🌓🎼

خواب می‌بینم از ارتفاع خیلی بلند پرت میشم پایین. استخونهام خرد میشه ولی می‌خندم. زنی که صورت نداره میگه چرا می‌خندی؟ میگم اگه خواب نبود گریه می‌کردم. دستاشو میاره جلو میگه اگه استخونات نشکسته بود دستامو باز می‌کردی. نگاه می‌کنم، دستاشو بستن. پامیشم وامیسم دستاشو باز می‌کنم، میگم با من می‌رقصی؟ صدای تیزی میاد و گلوله از پیشونی زن رد میشه و از پبشونی من رد میشه و می‌خوره به آینه. می‌شکنه. می‌پرم از خواب. وسط خیابون وایسادم. یه پسر مرده رو بغل کردم و گریه می‌کنم. بعد شروع می‌کنم دوییدن. خون پسر پیراهن سفیدمو سرخ کرده. مردم دارن شعار میدن و مامورا دارن کتک می‌زنن. داد می‌زنم یه دقیقه وایسین، ساکت باشین، این بچه خوابیده، خسته‌س. یه زنی میاد روبروم و میگه بچه‌ت مرده. میگم خوابه. میگه مرده. گریه می‌کنه. میگه بیا خاکش کنیم. دم متروی شریعتی دفنش می‌کنیم. از گورش یه درخت درمیاد میره تا آسمون. زن میگه بیا بریم بالا. میگم من می‌ترسم از ارتفاع. میگه بیا بریم، حواسم بهت هست. میگم بریم. صدای شلیک میاد و یه دختر خونین میفته روی دستم. می‌پرم از خواب. پیراهن سفیدم خونی کنار تخت افتاده. خودم مُردم و روی دستای یه مرد پیرم. هزار تیکه شدم. یه زن که صورت نداره میاد من رو از مرد می‌گیره. شروع می‌کنه به لالایی خوندن. صدای شلیک میاد. دوباره. دوباره. زن لالایی خوندن رو ادامه میده. از صداش موج‌های بلند میان و قایق مامورها رو می‌برن. چشمام رو باز می‌کنم و میگم من از ازتفاع می‌ترسم. من رو می‌بوسه و میگه ما دیگه از هیچی نمی‌ترسیم. صدای شلیک میاد. گلوله تو موهای زن گیر میفته. می‌خندیم. از من و از زن خون می‌چکه. می‌پرم از خواب. #حمیدسلیمی #خواب_نویس #مهسا_امینی #نیکا_شاکرمی برای هر زنی که نترسیدن یادم داد، و برای پسر سپیدپوشم #ابوالفضل_آدینه_زاده @hamid_salimi59

Nika Vocal: Mohammadreza Shajarian Lyrics: Hafez Shirazi A work by Dani Khorsandi @musicdigest

برای نیکا. ⁧#نیکا_شاکرمی⁩ ⁧#مهسا_امينی⁩ ⁧#اعتصابات_سراسری⁩ ⁦#Oplran⁩ @musicdigest

برای زن، زندگی، آزادی 🕊 @Anahidfavsongs