شمس لنگرودی

برف رد قدم ها را پاک می کند و گمشدگان نه به جایی می رسند نه به مبداء خود باز می گردند . گمشدگی در برف شکلی است از چهره ی زندگی روشناییِ خوفناکی است دامی سفید گسترده که به تاریکی راه می برد. گمشدگی در برف تبعید پرندگان و جانوران در موطن خویش است آنجا که شکارچیان بدل به شکار می شوند و تمام آنچه که هست در سرمای سفیدی یکدست به تساوی دفن می شود . استعاره ی زندگی است برف و گمشدگی و رد قدم ها را می پوشاند تا تنها به رهایی در پیش اندیشه کنی . محمد شمس لنگرودی مجموعه اشعار( دفتر دوم ) نشر نگاه @taranom_ordibehesht

#شمس_لنگرودی #واژه‌ها_به_دیدن_من_آمدند ...شاهراه من بود بوسه‌ات هنگامی که تمامی راه‌ها را گم کرده بودم در جنگلی که تمامی نداشت.

تصویر: رود و پل خشتی لنگرود

نقشه های جهان به چه درد می خورند نقشه های تو را دوست دارم که برای من می کشی خطوط مرزی و رودخانه ها، مترو ها، خانه ها نقشه کوچکت را دوست دارم که دیده بانان چهار سویش از برج مراقبه با صدای بلند باهم صحبت می کنند و من این سو تا آن سویش را با غلتی طی می کنم   محمد شمس لنگرودی کتاب گزینه اشعار نشر مروارید @taranom_ordibehesht

می خواهم صبور باشم و این راه را از شانه ی خود بر ندارم      که به مقصد تان  می رساند می خواهم دو فرشته ی بی بالم را کنج اتاقم ببینم و دم بر نیاورم می خواهم سرود خوانان پرچم دشمن را بر دوشم بگیرم و          از مرز بگذرم ... اما گنج من ! خانه ام گنجایش  اینهمه مار را نداشت و من به کوچیدن در خویش خوشترم محمد شمس لنگرودی کتاب مجموعه اشعار  دفتر دوم ، انتشارات نگاه @taranom_ordibehesht

این مصاحبه پیرامون " دیوان حافظ" به روایت شمس لنگرودی منتشر شده است. مصاحبه کامل را در یوتیوب می توانید دنبال کنید

،        بالالایکا بالالایکا بالالایکا صبر کن تحمل این همه اندوه را ندارم بالالایکا ای خفته در پیراهن صوفیان ظریف،  مثل دختران فقیر در پیراهن عیدی ای جامانده از سفری آسمانی تو از غربت این خاک به میهن خود بازخواهی گشت مائیم که به غربتی ابدی دچاریم. بالالایکا تو سازِ نقاشی کودکانی وقتی نومید از بازگشت پدر به خیابان دراز خیره اند تو مثلثی معبودی زیبا مثل عقابی مینیاتوری از زرِ نازک . وقتی که باد بر تنه های درختان دست می کشد عصارهء رویاهاشان توئی و سیم های سه گانه ات که افق تا افق ، سرشار اسکله های زراندود بود در دست کودکان عدم می لرزید . باریکی مثل تلاقی رودخانه ها گسترده چون مسائل دریا وقتی ماهی ها در مراسم نوروزی عزا می گیرند و آب به تماشا می ایستد تو دریاچه ئی  از شفائی. و زبان از تو می آموزد چگونه فقط از زیبائی بگوید محمد شمس لنگرودی کتاب قطار سفید انتشارات نگاه @taranom_ordibehesht

🎥 شمس لنگرودی: با حافظ زندگی‌ می‌کنم محمد شمس لنگرودی در گفت‌وگو با ایسنا: 🔹برای من کتاب حافظ، فقط کتاب نیست بلکه یک‌جور زندگی کردن با خودم از طریق حافظ است. 🔹استفاده حافظ از تعابیر و تفاسیر و لحن و زبان و واژه‌های عرفانی الزاما دلیل بر عارف بودن نیست. isna.ir/xdSP4t @isna94

دیوان اشعار حافظ شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی تصحیح شمس لنگرودی چاپ اول ۱۴۰۳، بهمن. ۶۶۰صفحه. @tabarshenasi_ketab

دیوان اشعار حافظ، به اهتمام شمس لنگرودی منتشر شد. 🔸این کتاب با مقابله چند دیوان معتبر، بر اساس «درک من از درک حافظ» تهیه شده است. 🔸«درک من از درک حافظ» نام کتابی است تفصیلی پیرامون زیبائی‌شناسی شعر حافظ که در انتشارات نگاه در دست چاپ است

🔸شمس لنگرودی در برنامه «اکنون» 🔸به میزبانی سروش صحت 🔸بخش دوم گفت‌وگو درباره فروغ فرخزاد @shamselangeroodi

🔸شمس لنگرودی در برنامه «اکنون» 🔸به میزبانی سروش صحت 🔸بخش اول گفت‌وگو درباره حافظ @shamselangeroodi

.        سورنا سورنا ! بزن هلهله کن برقص باور نمی کنم که این همه سخت و این همه شیرین بوده باشی تو سورِ حکایت جشن هائی و برادرت کارنای در تو به تحقیر می نگرد . پوست قهوه ئی ات تلخی باده است و سیم حاشیه هایت خماری بامداد . می آئی تا حکایت تلخ کامی ها در قلبم حل شود ( تو که هر تلخی را بدل به دوای شفابخشی می کنی ) و به سوی دلی می روی که برای تو دست می زند . سورنا ! رفیق راه های دهل ! طوفان شادمانهء اندوه ! با پائی از برف در قلب دوره گرد گرسنه ئی فرود می آئی که به جای همه مان صبر می کند به جای همه مان می گرید و سپاس می گوید که این همه شیرین بود و این همه تلخ زندگی و نمی دانستیم  . محمد شمس لنگرودی کتاب قطار سفید انتشارات نگاه @taranom_ordibehesht

" نی  " از همه سو آتش است و خانه ها و ستاره ها می لرزند در حضورت ای نی که زادهء آه های مائی زادهء زخم ها ، پرچم های پاره ، سرودهای ناشنیده. تو از میان لبی افسون شده پا به عالم آدمی می گذاری چرا که تو را نیز از مرداب های سیاه بریدند از لشگر خواب های کوتاه از آشیان کسی که نام عبور را فراموش کرده بود و از کوچهء بی انتها سردرآورد. ای نی ، گل بی سخن ! که بر بدنت علائم شلاق های ناشناختهء ایزدان است دهانت بسته بود تا از خاکت نبریده بودند . ای خوراک باد ، سخنت باد ، سریرت سرگردانی دستم را بگیر و کمی بالاتر بیا این جا که خون من ایستاده است و منتظر  است مولانا گره هایت را بگشاید تا از جائی بگوئی که آدم _ پریانی از خاکش وضو می سازند گل بی سخن که زبانت را بریدند تا به سخن درآئی.   محمد شمس لنگرودی کتاب قطار سفید انتشارات نگاه @taranom_ordibehesht