گلچين

🌹🌷لحظاتی شاد و خاطره انگیز http://telegram.me/bavarh

🌹🌷رنگ شب مهستی http://telegram.me/bavarh

🌹🌷زنده‌یاد بانو هایده " عتیقه http://telegram.me/bavarh

🌹🌷ترانه علیدوستی، بازیگر مطرح سینما، برای اولین بار در مستندی به نام «ترانه»، ساخته پگاه آهنگرانی، از تصمیم خود برای پیوستن به جنبش اعتراضی پس از کشته شدن مهسا امینی، حرف می‌زند؛ از روز بازداشت در خانه و مقابل دختر کوچکش، سرود خواندن زندانیان برای او در انفرادی و از بین رفتن پوستش بر اثر یک بیماری خودایمنی می‌گوید. در فیلم «ترانه» که پگاه آهنگرانی آنرا ساخته، ترانه علیدوستی، صمیمی و بی‌تعارف در خانه‌اش مقابل دوربین می‌نشیند و به صراحت می‌گوید که دیگر در هیچ شرایطی باحجاب بازی نخواهد کرد و از کنار گذاشتن بازیگری احساس بدی ندارد. http://telegram.me/bavarh

🌹🍀وقتی کشیشی به قدرت برسد، مسیح به صلیب دوم میخ می‌شود - ولتر http://telegram.me/bavarh در تاریخ اندیشه، معدود کسانی هستند که همچون "ولتر"، خنده را به تیغی برنده بدل کردند و قلم را به شمشیری کهنه‌ناشونده. او نه ‏کشیش بود، نه پادشاه، نه فرمانده؛ اما با زبان خود، سلسله‌مراتب دینی را لرزاند، معابد تزویر را درید، و هیبت کلیسای کاتولیک را ‏در انبوهی از سطرهای گزنده به سخره گرفت. اگر "روسو" با سوزِ دل و خلوصِ وجدان با کلیسا درافتاد، "ولتر" با خنده‌ای هوشیار، با ‏نیشخندی تلخ، و با جملاتی که تا امروز همچون پتک فرود می‌آیند بر بنای جهل‎.‎ او فرزند قرن روشنگری بود، اما نه روشنگری در قاب درسی و موقر. روشنگری "ولتر"، دیوانه‌وار، رادیکال، بی‌پروا، و عصیان‌گر بود. ‏او نخواست اصلاح کند؛ خواست افشا کند. دشمنی‌اش با کلیسا نه از جنس الحاد سطحی، بلکه از ژرفای نفرتی اخلاقی نسبت به ‏ریا، سرکوب و خشونت نهادینه‌شده‌ای بود که در پوشش خدا سخن می‌گفت و در عمل، از خدا می‌دزدید‎.‎ "ولتر" گفت‎:‎ ‏«اگر خدا را نمی‌شناختیم، مجبور بودیم او را اختراع کنیم. اما وای به وقتی که این اختراع در دست کشیشان باشد‎.» او خدا را نفی نمی‌کرد؛ اما می‌دانست که آنچه کلیسا عرضه می‌کند، خدا نیست؛ بت است. بتِ قدرت، بتِ تعصب، بتِ اطاعت ‏کورکورانه‎.‎ با همان زبان تیز، می‌نویسد‎:‎ ‏«کلیسا همواره مشتاق آزادی بیان بوده... البته برای خودش، نه برای دیگران‎.‌‏»‏ "ولتر" مرد مناظره نبود؛ مرد یورش بود. در رساله‌ها، داستان‌ها، و طنزهای پرشورش، از کاندید گرفته تا نامه‌ها از انگلستان، سیمای ‏دین رسمی را به آینه‌ی مضحکه کشید‎.‎ ‎ او باور داشت که دین، آن‌گاه که با دولت هم‌خو شود، تنها نتیجه‌اش سوزاندن انسان‌هاست — هم در میدان شهر، هم در ‏وجدانشان‎.‎ در دفاع از قربانیان تعصب مذهبی، بی‌نظیر بود. وقتی ژان کالاس، مردی پروتستان، به‌ناحق به جرم قتل پسرش و ارتداد محکوم شد، ‏"ولتر" سکوت نکرد. برخاست، فریاد زد، نوشت، روشنگری را به صحنه آورد و نوشت آن جمله‌ی ماندگار را‎:‎ ‏«له کنید منحوس را ‌‎! (Écrasez l'infâme!)‌‏ »‏ ‏«منحوس» برای "ولتر"، همان قدرت دینی فاسد بود؛ کلیسایی که به‌جای بخشش، مجازات می‌آورد؛ به‌جای خرد، خرافه می‌کاشت؛ و ‏به‌جای عشق، ترس می‌پراکند‎.‎ "ولتر" می‌دانست که قدرت کلیسا تنها در شمشیر نیست، بلکه در جهل است. پس تصمیم گرفت روشنگری کند، نه برای نخبگان، ‏بلکه برای مردم؛ برای کسانی که قربانی‌اند اما زبان ندارند‎.‎ در جهانی که فریاد نمی‌توانست بر بلندای محراب غلبه کند، ولتر فریاد زد. با طنز، با وقاحت، با زرنگی، با فلسفه، با شوخی‌هایی که ‏جدی‌تر از هزار خطابه بودند‎.‎ http://telegram.me/bavarh او ایمان را مسخره نکرد؛ ایمانِ دست‌درازی‌شده را کوبید. می‌دانست که انسان‌ها به معنا نیاز دارند، به راز، به تسلا. اما فریاد می‌زد‎:‎ ‏«وقتی کشیشی به قدرت برسد، مسیح به صلیب دوم میخ می‌شود‎.‌‏»‏ شجاعت "ولتر"، در این بود که در دل قرن هجده، در برابر طغیان کلیسای متحد با سلطنت ایستاد، بی‌آنکه تردید کند. تبعید شد، تهدید ‏شد، آثارش سوزانده شد، اما نوشت. چون می‌دانست که زبان، تنها سلاح باقی‌مانده در دست عقل است‎.‎ او در وصیت‌نامه‌اش نوشت‎:‎ ‏«من با همه‌ی وجود از نفرت، تعصب، خشونت، و جهل متنفرم، به‌ویژه وقتی لباس مقدس به تن می‌کنند.»‏ و این نفرت، نه از کینه، بلکه از عشق می‌آمد. عشق به انسان. به آزادی. به خرد. به زندگی‌ای که با ترس از آتش جهنم آمیخته نشده ‏باشد‎.‎ "ولتر" خدای خرافه را سوزاند تا شاید جایی برای خدای حقیقت باز شود. و اگر هنوز در جهانی زندگی می‌کنیم که می‌توان از ‏مذهب پرسید، اگر هنوز کسی جرأت می‌کند بپرسد "چرا باید اطاعت کرد؟"، این جسارت، وامدار آن مرد خندانِ گزنده است؛ ‏"ولتر"‎.‎ کلیسا خواست او را بسوزاند؛ تاریخ، اما او را به آتشی بدل کرد که هنوز می‌سوزاند — نه برای خاکستر کردن، که برای بیداری... قربان_عباسی http://telegram.me/bavarh

🌹🌷خانومی ۴ بچه گرگ را بعد از نجات دادن از مرگ نگهداری و بزرگ کرده‌بود و سپس در طبیعت رها کرد؛ بعد از ۲ سال به دیدار آنها رفت. رفتارِ گرگ‌ها پس از دیدن این خانوم، واقعاً دیدنی‌ست. http://telegram.me/bavarh

🌹🌷چاپلوسی و فساد مکمل یکدیگرند http://telegram.me/bavarh لازمه همه نظام های سیاسی برای حکمرانی سه مؤلفه ۱) مشروعیت، ۲) مقبولیت و  ۳) کارآمدی می‌باشد. هر حکومتی فاقد یکی یا هر سه مؤلفه باشد زمینه برای چاپلوسی فراهم می‌گردد. چاپلوسی در حکومت دموکراتیک خیلی کمتر وجود دارد. زنجیرهای استبداد همیشه با حلقه‌های کوچک سکوت و چاپلوسی ساخته می‌شوند. در چنین جامعه‌ای بستر برای چاپلوسی فراهم است و افراد عطای مروت و جوانمردی را به لقایش می‌بخشند. گاهی چاپلوسی نسبت به شخصی صورت می‌گیرد که صاحب‌منصب حکومتی است. چاپلوسان در پی ترویج، تبلیغ و قدیس‌ سازی هستند، تا بر نفوذ شخص حاکم بیفزایند. چاپلوسی از رذایل اخلاقی است. معمولاً چاپلوسی، فرهنگ رایج جامعه استبدادزده است. مستبدان از چاپلوسی لذت می‌برند و مزد آن را می‌ پردازند. این فرهنگ بر فرد و جامعه تاثیرات زیانباری دارد. چاپلوسی بیماری خطرناکی است که شمشیر مستبدان را تیزتر و عوام را به‌ سوی مستبدان می‌خواند. در این رهگذر متملقان بی هنر از نردبان قدرت بالا می‌روند و سر نوشت محتومی برای ملت خود رقم می‌‌زنند. در جوامع استبدادزده، مبنای تقسیم قدرت و مناصب، تخصص و کارآمدی نیست بلکه براساس میزان وفاداری و تسلیم افراد در برابر صاحب‌منصبان است. برای رسیدن به مناصب آب‌ و نان‌ دار، تملق، چاپلوسی، وفاداری بی‌ چون‌ و چرا «برای تأمین منافع»، پله ترقی و پیشرفت برای منصبی بالاتر می‌شود. این بیماری و رذیله اخلاقی، کم کم به فرهنگ تبدیل می‌شود و افراد راه رسیدن به نان‌ و آب را تملق و سرسپردگی می‌دانند. http://telegram.me/bavarh این‌چنین است که مردم و جامعه‌ای روی خوشبختی را هرگز نخواهند دید. تملق و چاپلوسی در جامعه، نهاد قدرت را نشانه می‌رود. اگر جامعه به آن واکنش نشان ندهد و در میان صاحب‌منصبان رواج یابد، جامعه را به تباهی می‌رساند. هرجا قدرت باشد، تملق و چاپلوسی لانه می‌کند، چون قدرتمندان از تملق خوششان می‌آید و لذت می‌برند. http://telegram.me/bavarh فرهنگ چاپلوسی و نوچه‌‌پروری معلول ساختارهای آلوده است. هرچه ساختار فاسدتر، تملق و چاپلوسی رواج بیشتری می یابد. در این محیط آلوده راه رشد و ترقی از اتوبان تملق می‌گذرد و راستی و درستی در چنین محیطی همیشه به بن‌بست ختم می‌شود و برای آن راهی نیست. با گذشت زمان این بیماری مانند طاعون همه‌ گیر می‌شود و به فرهنگ عمومی تبدیل می‌شود. افراد ناکارآمد و آلوده به فساد بر مصادر امور دست می‌ یابند و ساختارهای آلوده  و تملق پرور و ناسالم به‌ وجود می‌آیند و جامعه از انسان‌های کاردان، متخصص و سالم  تهی گشته و کارآمدی و بهره‌وری‌ پائین می‌آید، در نتیجه فرو پاشی ساختاری نیز شکل می‌گیرد. تملق، مدیحه‌سرائی به مزاج صاحبان قدرت خوش آید و آن ها دچار عجب، غرور، تکبر و خود برتربینی شده از حالت طبیعی خارج و به استبداد رأی و خودبزرگ‌ پنداری و به بیماری مالیخولیائی دچار می‌شوند. گوینده، ستایش‌شونده را به فخر فروشی و کبرورزی وامی‌دارد و مغرورانه خود را از پند ناصحان بی‌‌نیاز و برای خود، مقامی رفیع و دست‌‌نیافتنی تصور می‌کند و خود و جامعه را به سراشیبی هلاکت می‌کشاند. این است که شاهان و مستبدان مغرور و متوهم، مردم را به سختی و بدبختی می‌افکنند. ایران از چاپلوسانی که حاکمان بی‌هنر را تا عرش الهی بالا برده‌اند داغ‌ها بر تن دارد. صفدر_نظری http://telegram.me/bavarh

🌹🌷این ویدیو از فائزه هاشمی، فعال سیاسی و دختر اکبر هاشمی رفسنجانی در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود که او می‌گوید «زندان اوین هتل است و برای زنان امکانات خوبی دارد.» این بخش از صحبت‌های خانم هاشمی با واکنش‌هایی روبرو شده است. http://telegram.me/bavarh مریم ابراهیم‌وند، فیلم‌ساز و زندانی سیاسی سابق به این صحبت‌های خانم هاشمی واکنش نشان داده و نوشته: اگر منظورتان از «هتل» دو میز و صندلی پلاستیکی است، پس شما آگاهانه یا ناآگاهانه دارید شکنجه، فشار روانی، فروپاشی ذهنی و حذف تدریجی انسان را به اشیاه پلاستیکی تقلیل می‌دهید. روایت زندانیان سیاسی زن از بند زنان زندان اوین چیز دیگری را نشان می‌دهد. بند زنان زندان اوین، بندی با تبعیض‌های مضاعف در معروف‌ترین زندان ایران است، جایی که تنها یک هواخوری کوچک دارد با دیوارهای آجری و نمای محدود از تپه‌های خشک و مین‌گذاری شده اطراف اوین. حکایت زنان زندانی در این زندان سرشار از تجربه‌های تلخ، شکنجه‌، انفرادی‌های طولانی و بازجویی‌های خشن است. http://telegram.me/bavarh