توئیتیسم | 𝗧𝘄𝗲𝗲𝘁𝗶𝘀𝗺𝗲

. وقتی با موانع زندگی روبه‌رو می‌شویم، واکنش ما نسبت به آن‌ها بیش از هر چیزی نشان‌دهنده وضعیت روانی‌مان است. درست مانند آب که در برابر سنگ‌ها و موانع طبیعی، به‌جای ایستادن یا جنگیدن، به‌طور طبیعی مسیر خود را پیدا می‌کند، انسان‌ها نیز در مواجهه با مشکلات باید بیاموزند که از طریق انعطاف‌پذیری و سازگاری با شرایط، راه‌های جدیدی برای پیشرفت بیابند. انسان‌ها به‌جای ایستادن و تسلیم شدن در برابر دشواری‌ها، نیاز به یادگیری این دارند که از هر موقعیت، حتی سخت‌ترین‌ها، به‌عنوان فرصتی برای رشد و تغییر استفاده کنند. این توانایی سازگاری، نه تنها فرد را قادر می‌سازد تا از چالش‌ها عبور کند، بلکه به‌مرور زمان، او را به موجودی مستحکم‌تر و مقاوم‌تر تبدیل می‌کند. فرآیند تطبیق، با گذر زمان، می‌تواند به معنای واقعی کلمه، حتی سنگ‌های سخت روانی و عاطفی را نیز تراش دهد و فرد را در مسیر تکامل خود پیش ببرد. این فرای...

او دنیا زو سیره 😂🌚

پخته تر که شدی میفهمی هر چی اداست، مال گداست... آدمی که اصالت داره؛ به دنبال پز دادن و خودنمایی نیست...

شب خوش🗿🌚

چطوری بنویسم تا حالم خوب بشه؟ میخوای افکار مزاحم و احساسات منفیت رو کم کم از ذهنت تخلیه کنی : 1. شروع کن کاغذ + خودکار. جای آرام، بدون مزاحمت. زمان: ۱۰–۱۵ دقیقه. 2. نوشتن آزاد (Brain Dump) هر فکری یا احساسی داری همون‌طور که میاد بنویس. غلط، قشنگی یا ساختار مهم نیست. 3. نامه‌ی نانوشته به کسی/چیزی که اذیتت کرده نامه بنویس. همه چی رو بگو؛ آخرش لازم نیست بدی دست کسی، فقط تخلیه کن. 4. نام‌گذاری احساس به احساساتت اسم بده («این خشم کنارمه»). توضیح بده چه می‌خواد و کجای بدنه. این فاصله ایجاد می‌کنه. 5. پاکسازی نمادین وقتی نوشتن تموم شد: پاره کن، بریز دور یا با آب از بین ببر (نماد رها شدن). 6. آرام‌سازی بعدش چند نفس عمیق بکش، آب بخور یا کمی راه برو و مدیتیشن کن. نکته: اگر احساساتت خیلی شدید یا طولانی شد، بهتره با یک مشاور یا درمانگر هم صحبت کنی.

* زمانی که تنهایید “تفکر” زمانی که غصه دارید “سکوت” زمانی که به مشکل برخورده اید “آرامش” زمانی که همه چیز بهم ریخته “صبر” زمانی که هیچ چیز آنطور که باید نیست”اُمید”و در کنار همه ی اینها خدا را برایتان آرزومندم.

🌿 الهی! تو بساز که دیگران ندانند و تو نواز که دیگران نتوانند الهی! بساز کار من و منگر به کردار من.

ثروت 🗿😂

هرچه بزرگتر شدیم، بیشتر به ضرورت زیستن در لحظه پی بردیم. این هم یک‌جور چاره‌جویی است در برابر رنج بزرگسالی؛ دانستن اینکه نمی‌شود روی قوس رنگین‌کمان سُر خورد و یا عروسک‌ها هرگز با ما صحبت نمی‌کنند و سرزمین پریان فقط توی قصه‌هاست. بزرگ می‌شوی و دنیا برایت ابعاد واقعی‌تری پیدا می‌کند، تو قد می‌کشی و جهان کوچک می‌شود. خوشبختی دیگر پیدا کردن گیاه جاودانگی نیست و باید آن را در تکه‌های پراکنده‌ی زندگی جُست. دستاوردها و موفقیت‌ها مدام تو را توی دسته‌بندی‌های مختلف بالا و پایین می‌کنند و باز هنوز تو در جست‌وجوی چیز دیگری. لحظه‌های خرد و کوچکی که می‌آیند و نمی‌مانند و باید برای تجربه‌ی دوباره‌شان در برابر زندگی تسلیم شوی. تجربه‌ای که انگار همیشه ناقص و مخدوش است و ناچارت می‌کند به خدای چیزهای کوچک ایمان بیاوری و این شعر بیژن جلالی که انگار بیانیه‌ای برای این شکل از زیستن است؛ دیروز پایان جهان بود/ و فردا نیز جهان به پایان می‌رسد/ فقط یک امروز است که جهان هست/ و در دست‌های من چون دانه‌ای می‌روید.

عملگرایی یعنی آنچه می دانی را در عمل پیاده کنی. از جای خود بلند شوی، کاری که لازم است را انجام دهی. وقتی نکته ای را یاد می گیری آن را در زندگی به کار ببندی. قبل از اینکه نکته بعدی را یاد گرفته باشی و این خیلی مهم است. آنچه که کارآفرینان را منحصر به فرد کرده است اقدام و عمل در زمان درست یا نادرست با احتمال ریسک است چون ما از همه جوانب یک رویداد اطلاع نداریم بیشتر ما هرگز اقدامی انجام نمیدهیم و تنها درصد کمی در دل تاریکی به پیش می روند… پس همین حالا شروع کن شب خوش

به زندگی‌ات برس! بی‌خیالِ کی چی گفت‌ها و کی چه‌کار کردها و کی کدام قله را فتح‌کردها... بی‌خیالِ غصه‌ها، رنج‌ها و اندوه‌ها، بی‌خیالِ مشکلاتی که هرچه بیشتر به‌ آنها بپردازی، پررنگ‌تر می‌شوند. به زندگی‌ات بپرداز و به آدم‌های خوبِ جهانت و به کارهای کوچک و ارزشمندی که از عهده‌شان بر میایی. غصه چرا؟ مقایسه چرا؟ حس بی‌کفایتی چرا؟ اگر رئیس یا مدیر خوبی نیستی، کارمند نمونه‌ای باش، اگر کارمند خوبی نیستی، در شغل آزاد خودت خوب باش و اگر تمام این‌ها نیستی، مادر یا پدر خوبی باش که جهان درست از همین نقطه‌ای که تو ایستاده‌ای آغاز می‌شود. قیاس، خطای محض است. هرکسی ماجرای خودش را دارد و در ماجرای خودش رنج و رسالت و آسیب خودش را. به زندگی‌ات برس و آرام باش و فراموش نکن که اگر سقف کوچک‌تری داری، زحمت و آسیب کمتری خواهی‌داشت و اگر سقفی وسیع‌تر، مسئولیت و آسیبی بیشتر و عدالت دنیا درست در همین‌جاست.

همه‌ی ما در زندگی، نقش آن «آدم قوی» را بازی کرده‌ایم. همانی که قرار است نرنجد، به دل نگیرد و همیشه درک کند. یک جور ابرقهرمانِ صبور که وظیفه‌اش، حفظ کردنِ آرامشِ دیگران به قیمتِ ویرانیِ دنیای درونیِ خودش است. ما آن را «قدرت» می‌نامیم، اما این یک بدهیِ سنگین به خودمان است. هر رنجشی که فرو می‌خوریم، هر دلخوری که نادیده می‌گیریم، و هر بغضی که قورت می‌دهیم، در جایی از جسم و روح ما ذخیره می‌شود. کلماتِ ناگفته، تبدیل به سردرد می‌شوند و دلخوری‌های بیان‌نشده، سنگینیِ شانه‌هایمان را بیشتر می‌کنند. ما از بیرون، یک چهره‌ی آرام و بخشنده به نمایش می‌گذاریم، در حالی که از درون، جنگی فرسایشی در جریان است. این همان «اشکالی نداره» گفتن‌هایی‌ست که ترسِ از دست دادنِ آدم‌ها دلیلشان بود. همان لبخندی‌ست که بعد از یک کنایه‌ی دردناک زدیم تا نشان دهیم جنبه داریم. همان شب‌هایی که بارِ سنگینِ مشکلاتِ همه را به دوش کشیدیم، در حالی که هیچ‌کس از طوفانِ درونِ خودمان خبر نداشت. در نهایت به این حقیقتِ تلخ می‌رسیم که قوی بودن برای دیگران، اغلب، بی‌رحمانه‌ترین شکلِ خشونت علیه خود است. فهمیدن اینکه فداکاری، گاهی نامِ دیگرِ خودتخریبی است. و ما برای اینکه قهرمانِ داستانِ آن‌ها باشیم، تبدیل به قربانیِ خاموشِ داستانِ خودمان شده‌ایم.

۶ حقیقتی که باید بپذیری: 1- همه تو را دوست نخواهند داشت و این کاملاً طبیعی‌ست. 2- شکست، پایان راه نیست؛ نشانه‌ای برای شروع دوباره است. 3- همیشه مثبت بودن ممکن نیست، اما تلاش مهم است. 4- نمی‌توانی همه‌چیز را کنترل کنی، بعضی چیزها را رها کن. 5- گاهی سکوت از هر بحثی باارزش‌تر است. 6- ارزش خودت را با حرف دیگران نسنج. + یاد بگیر در صلح با خودت زندگی کنی، این بزرگ‌ترین پیروزی‌ست. شب خوش 🌙🌚

ارزوم

کمک فکر کنوه سیر نیه ؟ همو نوکی متفاوتن هیه زندگیکی متفاوت بدنکی متفاوت تاالان فکرت کردوتوه لو دنیایه گوری دکریت نفری دیکش انسانی فرازمینی وجودیان هبی ؟

واقعا تو کی هستی ایا تو فقط یک اسمی یک بدن یک داستان؟

آیا می دانید هربار به آسمان می نگیرید در حال نگاه کردن به گذشته هستید البته در نگاه کردن معمولی هم تصویری که میبینیم تصویر گذشته است ولی این موضوع در فواصل دور بهتر محسوس است. گاهی ستاره هایی که می بینید میلیون ها سال است که مرده اند ولی شما هنوز آهنا را می بینید فاصله ما از ماه حدود ۱ ثانیه نوری است و این یعنی هربار به ماه نگاه می کنید به ۱ ثانیه قبل می نگرید.