تفکر

آنکه بی باده کند جان مرا مست کجاست؟ وانکه بيرون کند از جان و دلم دست کجاست؟ وانکه سوگند خورم جز به سر او نخورم وانکه سوگندِ من و توبه ام اشکست کجاست؟ مولانا @Tafakkor

اگر قرار بود حقیقت تنها از آنِ یک کلیسا(یک مذهب) باشد، آنگاه چه بسیار مردمانی که تنها به‌سبب زاده‌شدن در جایی دیگر، از حقیقت محروم می‌ماندند. حال آن‌که عدالت الهی، نمی‌تواند چنین ناعادلانه باشد. پس باید پذیرفت که راه‌های گوناگون، ممکن است آدمی را به خیر و نیکی برساند. جان لاک @Tafakkor

زبان طبیعت کیهان حفظ چهره انسان در عصر تکنولوژی جلسه‌ی هشتم دکتر محمد جواد عظیمی @Tafakkor

نیچه – توهم قدرت در برابر اراده‌ معطوف به قدرت در نگاه نیچه، قدرت اصیل از درون می‌جوشد، ریشه در «اراده‌ معطوف به قدرت» دارد؛ یعنی توانایی خلق، دگرگون کردن، پذیرش خطر، و زندگی در مواجهه با عدم‌قطعیت. اما قدرت حکومت‌های توتالیتر چیزی جز توهم قدرت نیست؛ نه از خلاقیت می‌آید، نه از شهامت رویارویی با واقعیت. آنچه عرضه می‌کنند، نوعی سلطه‌ی بیمارگونه است که با تکرار شعار، نمایش اقتدار، و سرکوب هرگونه ناهم‌خوانی، خود را زنده نگه می‌دارد. جنگ با بیگانگان برای چنین حکومتی نه میدان نبرد واقعی، بلکه فرصتی است برای نمایش بیشتر، برای تحریک احساسات، بسیج توده‌ها و خفه‌کردن صداهای مخالف. اما جنگ واقعی با واقعیت‌هایی طرف است که نمی‌شود سانسورشان کرد؛ شکست، هزینه، شورش، مرگ. اینجاست که حکومت توتالیتر، که در پوسته‌ای از تملق و تبلیغ محصور شده، ناتوان از پذیرش خطا و تغییر، دچار فروپاشی می‌شود. چون آنچه قدرت می‌نامید، نه توان زیستن و خلق، بلکه ترس از سقوط بود. @Tafakkor

‍ ‍امروز‌‌دراین‌آیه‌‌تدبر‌‌می‌کنیم 👇به نام خدا لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَىٰ مَا فَاتَكُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ نه بر چیزی که از دست رفت اندوهگین باش، و نه به آنچه داری مغرور شو حدید/۲۳ @Tafakkor ࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅ هر چه که می‌خواهید، طوری برایش دعا کنید که در دلتان باور داشته باشید که آن را به دست می‌آورید، و صاحبش می‌شوید. انجیل؛ بخش 24 آیه 11 @Tafakkor

آقای عراقچی! تحریم را برکت خواندن، مانند آن است که زخم را مرهم بخوانی. برکت اگر هست، نه برای کارگران و کشاورزان است، نه برای دانشجویان و پرستاران، نه برای خانواده‌هایی که سفره‌هاشان روز به روز تهی‌تر می‌شود. برکت، اگر باشد، در جیب کسانی است که در سایه‌ی همین فشارها، تجارت انحصاری خود را گسترده‌تر کرده‌اند و نفت ملت را به بهایی ناچیز می‌فروشند، بی‌آنکه بازگشت ارزش آن را کسی ببیند. برای همان دفاتری که سایه‌شان بر اقتصاد ایران بلندتر از سایهٔ تحریم است. دردناک‌تر از تحریم، آن بازی داخلی است که از تحریم سود می‌برد. همان کسانی که در پناه تنگناهای بین‌المللی، انحصارها را محکم‌تر می‌کنند و فاصلهٔ طبقاتی را ژرف‌تر. آنها تحریم را نه تهدید، که فرصتی برای بی‌رقابت ماندن بازار خود می‌بینند. صدای خُرد شدن آرزوهای یک نسل نود میلیون ایرانی را شاید نتوان از پشت میزهای رسمی شنید، اما در هر خانه‌ای که نان شبش کم شده، در هر درمانگاهی که دارو نیست، در هر جوانی که آرزوهایش در خاموشی می‌سوزد، این صدا طنین می‌افکند. اما این صدا، در پشت دیوارهای بلند مصونیت‌های خاص، شنیده نمی‌شود. تحریم، برکت نیست، بلایی است که دود آن بیشتر به چشم ملت می‌رود. دست‌هایی را که از تحریم سکهٔ زر می‌زنند، محکوم‌تر می‌دانیم. زهرا مهر @Tafakkor

خطرناکترین زندان، زندان ذهن است. اگر این درِ ذهن باز نباشد، شرح‌صدر نباشد، این [انسان] تا ابد زندانی یک فکر خرافی است. آدم خرافی گوش نمی‌دهد، فکر می‌کند به حقیقت کامل رسیده، او در همین خرافه‌ی خودش یک عمر باقی است. چگونه می‌شود انسان، خالق خودش باشد؟ با آگاهی. تنها راهی که ممکن است انسان بتواند خود را دوباره بیافریند، آگاهی است. دکتر ابراهیمی دینانی @Tafakkor

خطرناکترین زندان، زندان ذهن است. اگر این درِ ذهن باز نباشد، شرح‌صدر نباشد، این [انسان] تا ابد زندانی یک فکر خرافی است. آدم خرافی گوش نمی‌دهد، فکر می‌کند به حقیقت کامل رسیده، او در همین خرافه‌ی خودش یک عمر باقی است. چگونه می‌شود انسان، خالق خودش باشد؟ با آگاهی. تنها راهی که ممکن است انسان بتواند خود را دوباره بیافریند، آگاهی است. دکتر ابراهیمی دینانی @Tafakkor

خطرناکترین زندان، زندان ذهن است. اگر این درِ ذهن باز نباشد ، شرح‌صدر نباشد ، این [انسان] تا ابد زندانی یک فکر خرافی است. آدم خرافی گوش نمی‌دهد، فکر می‌کند به حقیقت کامل رسیده، او در همین خرافه‌ی خودش یک عمر باقی است. چگونه می‌شود انسان، خالق خودش باشد؟ با آگاهی. تنها راهی که ممکن است انسان بتواند خود را دوباره بیافریند، آگاهی است. دکتر ابراهیمی دینانی @Tafakkor

خطرناکترین زندان، زندان ذهن است. اگر این درِ ذهن باز نباشد ، شرح صدر نباشد ، این [انسان] تا ابد زندانی یک فکر خرافی است. آدم خرافی گوش نمی‌دهد، فکر می‌کند به حقیقت کامل رسیده، او در همین خرافه‌ی خودش یک عمر باقی است. چگونه می‌شود انسان، خالق خودش باشد؟ با آگاهی. تنها راهی که ممکن است انسان بتواند خود را دوباره بیافریند، آگاهی است. دکتر ابراهیمی دینانی @Tafakkor

یقین دارم "مسیح" هم اگر امروز در كنار من بود، مرتد می‌شد؛ زیرا از دیدن شما كه به جای او نشسته‌اید مطلقاً به انكار مسیحیت می‌پرداخت و شاید هم از نبوتِ خویش شرمسار و پشیمان می‌شد. روزی كه شیطان در كاخ شما به هیجان آمد و آتش جنگ علیه آن خلیفه‌ی نادان مسلمان را برافروخت، آیا پاپ "اوربانوس" نمی‌توانست به جای گسیل داشتن سربازان، از درِ گفت‌وگو با آن خلیفه‌ی دیوانه درآید؟ قطعاً می‌توانست. اما همواره در طول تاریخ، جاه‌طلبیِ حاكمانِ دینی، با فرامین و تكلیف الهی در ستیز بوده و هست. آیا "مسیح" و "محمد" گفته بودند برای نجات "بیت‌المقدس" دو قرن جهان را به خاك و خون بكشانید؟ می‌دانم كه این نامه سندی برای آوارگی و شاید مرگ من باشد اما خوشحالم كه آنقدر احمق نیستم تا عالیجناب پاپ را به جای خدا و به‌جای مسیح پیامبر و در مقام عصمت بنشام. بخشی از نامه‌ی "جوردانو برونو" به پاپ "كِلِمنت هشتم" @Tafakkor منظور برونو از "خلیفه‌ی نادان" یا "خلیفه‌ی دیوانه" الحاكم بالله، خلیفه‌ی فاطمی مصر است كه با آزار مسیحیان و تخریب كلیساها در بیت‌المقدس سبب تحریك جهان مسیحیت شد و بهانه‌ی آغاز جنگ‌های صلیبی را (1096تا1291م) به پاپ اوربانوس دوم و جانشینان او داد.

‍ ‍ امروز‌‌دراین‌آیه‌‌تدبر‌‌می‌کنیم 👇به نام خدا لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قَالُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ وَقَالَ الْمَسِيحُ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَرَبَّكُمْ آنان که گفتند: خدا همان مسیح، فرزند مریم است، بی تردید کافر شدند؛ و حال آنکه مسیح گفت: ای بنی اسرائیل! خدای یکتا را که پروردگار من و پروردگار شماست بپرستید. مائده/۷۲ @Tafakkor ࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅ کی فرستادی دَمی بر آسمان نیکیی، کز پی نیامد مثل آن مولانا @Tafakkor

در میان نام‌های خداوند، جبار آبی است بر روی هر آتشی که خلق برایت روشن کرده؛ دیگر فرقی نمی‌کند استخوان شکسته باشی یا دلشکسته، او جبران کننده است. @Tafakkor

لحظه‌ی خداحافظی غواصانی که ۴ دی‌ ۶۵ به آب زدند و ۱۷۵ تن از آنها  سالها بعد در چنین روزی دست و پا بسته به وطن برگشتند. چه جوانانی! اسماعیل، می‌بینی؟ چه جوانانی! بسیاری‌شان هنوز صورت عشق را بر سینه نفشرده‌اند… رضا براهنی @Tafakkor

گفتگوی اختصاصی با مهدی محمودیان، فعال و زندانی سیاسی @Tafakkor

گفتگوی اختصاصی با مهدی محمودیان، فعال و زندانی سیاسی @Tafakkor

اسلامی که در صدر آن از مردم دعوت به آگاهی، قیام، جهاد، امر به معروف، و نهی از منکر می‌کرد، در دست تاریخ و سنت چنان تغییر یافت که پیروان آن به موجوداتی سازگار و منزوی تبدیل شدند. نماز به‌جای آن‌که تمرینی برای نظم، ارتباط با خدا، و تحرک باشد، گاه به عادتی توخالی و مکانیکی بدل شد. روزه به جای تمرین تقوا، به امساک ظاهری از خوردن محدود گردید. روح مسئولیت‌پذیری که در قرآن موج می‌زند، به سکوت و صبر منفعلانه تبدیل شد. ما به‌جای آن‌که «انسان مسئول» بسازیم، «بنده‌ی رام» پرورش داده‌ایم. سازگاری ایرانی/مهدی بازرگان @Tafakkor

‍ ‍امروز‌‌دراین‌آیه‌‌تدبر‌‌می‌کنیم 👇به نام خدا وَأَن لَيسَ لِلإِنسانِ إِلّا ما سَعىٰ ‍ و اینکه برای انسان بهره‌ای جز سعی و کوشش او نیست، نجم/۳۹ @Tafakkor ࿐ྀུ༅࿇༅═‎┅ به قومی که نیکی پسندد خدای دهد خسروی عادل و نیک رای چو خواهد که ویران شود عالمی کند مُلک در پنجهٔ ظالمی سعدی @Tafakkor

فرهنگ ما از نوعی دوگانگی مزمن رنج می‌برد؛ یک چهره در ظاهر دارد که پر از شعار، ارزش، اخلاق، و دین است و چهره دیگر در باطن که پر از مصلحت‌جویی، دروغ، خودخواهی، و بی‌اعتمادی است. این دوگانگی نه تنها موجب نفاق فردی، بلکه عامل مهمی در ناکارآمدی اجتماعی است. وقتی که انسان‌ها چیزی می‌گویند ولی به آن عمل نمی‌کنند، وقتی که به جای حقیقت از مصلحت پیروی می‌شود، و وقتی که دین به جای آن‌که معیار اصلاح باشد، ابزار توجیه وضع موجود گردد، آن‌گاه دیگر نمی‌توان انتظار رشد و پویایی از جامعه داشت. سازگاری ایرانی/مهدی بازرگان @Tafakkor

جواد لاریجانی: در ۳۰۰ سال اخیر ایران تا حالا به این عظمت نبوده. کل جهان رو ما حساب میکنند پ.ن: چطور کشوری که «کل جهان روی آن حساب می‌کند» نمی‌تواند نیازهای اولیه شهروندانش را تأمین کند؟ چگونه «عظمت» در صحنه جهانی با فلاکت در صحنه‌ی داخلی همزیستی دارد؟ عظمت واقعی نه در ادعاهای پرطمطراق که در رفاه، آزادی و کرامت یک ملت است. وقتی مردم برای نیازهای اولیه درمانده‌اند، وقتی جوانان در آرزوی یک زندگی ساده مهاجرت می‌کنند، وقتی درمان بیماران به دلیل تحریم‌ها با مشکل روبرو می‌شود؛ سخن گفتن از «عظمت بی‌سابقه» بیشتر به طنز تلخ می‌ماند تا واقعیت. چنین سخنانی بیش از آنکه به تقویت اعتمادبه‌نفس ملی کمک کند، می‌تواند نوعی خودفریبی سیاسی باشد. اگر جامعه‌ای به جای مواجهه با مشکلات واقعی، تنها به تکرار شعارهای «عظمت» بسنده کند، راه اصلاح و پیشرفت بسته می‌شود. این نوع گفتار بیشتر به کار خطابه‌های سیاسی می‌آید تا تحلیل واقعیت. عظمت یک ملت با کارنامه‌ی عملی در توسعه، عدالت و آزادی سنجیده می‌شود، نه با ادعاهای کلی و مبالغه‌آمیز. نقد جدی به چنین سخنانی آن است که به جای تصویرسازی خیالی، باید به واقعیت‌های ملموس و نیازهای فوری جامعه توجه کرد. ایران، با وجود تمام پتانسیل‌هایش، امروز درگیر بحران‌های جدی است و انکار این بحران‌ها به بهانه‌ی «اوج عظمت»، تنها فاصله‌ی میان حکمران و شهروند را عمیق‌تر می‌سازد زهرا مهر @Tafakkor