بهـشتِ مـن 

خواستم بگم نبخشیدمت، نبخشیدمت چون ذوق زندگیو ازم گرفتی، نبخشیدمت چون دیگه هیچی بهم حال نمیده، یه وقت ندویی دنبال خوشبختی تو این زندگی، تو بدهکاری، بدهکارِ یه شخص، بدهکارِ کارما و بدهکار به این زندگی.

من همونیم که تنها واکنشم وقتای ناراحتی، کم حرف شدنه.

گفت : حال بدت را در کجا پنهان می‌کنی؟ گفتم در لبخندم.

دنیا می‌چرخه و صحنه ها تکرار می‌شه و نقش ها جابجا.

آغوش.

ناراحتی فقط خواب رو از من نگرفته، چشمام رو اشکی کرده، اشتهام رو کور کرده، خنده‌هام رو ازم گرفته، اعصابم رو ضعیف کرده، من تموم شدم.

گاهی وقتا می‌شینم به این فکر می‌کنم که چقدر خوبه یسری آدما دیگه تو زندگیم نیستن.

زمان میگذره و نبودنِ چیزایی برات عادی میشه که فکر میکردی بدون اونا هیچی نیستی.

شب که میشه یه حس خسته ای انگار تو تنمه:)))

اگر قرار بود هر محیطی که آزارم می‌دهد را ترک میکردم، پس باید از این جهان می‌رفتم.

یادآوری: اخمتم، نمیفروشم به خنده یکی دیگه.🩷

کاش بانک آینده بودم و الان منحل شده بودم.

هر بار نگات می‌کنم می‌بینم منی که به عشق اعتقاد نداشتم چجوری عاشقت شدم.

پریشان بودم و انگشت‌هایت شانه ام کردند‌.

دیگه بوس کردن فایده نداره باید قورررتت بدم.

پوسته‌ ظاهری چه اهمیت دارد، درونم ویران است.

«این حال را هم آخری باشد.»